Ośno Lubuskie to stara słowiańska osada, być może zamieszkana już w czasie chrztu Polski za Mieszka I. Pierwsza wzmianka pisemna o Ośnie pochodzi z roku 1252 (civitatis forensis Osna wymienione jest w spisie posiadłości biskupa lubuskiego Wilhelma). W 1298 r. został ufundowany kościół św. Jakuba. Z roku 1400 pochodzi zapis, że do kościoła św. Jakuba w Ośnie należało 41 miejscowości z kościołami. W okresie reformacji, 5 maja 1538 r., Ośno wraz z kościołem zostaje przejęte przez protestantów. W XIX w., ze względu na odradzanie się katolicyzmu w Ośnie, miejscowość stała się stacją misyjną archidiakonatu w Neuzelle. W 1895 r. (według niektórych historyków w 1857 r.) została erygowana parafia misyjna. W 1945 r. po wyjeździe protestanckiej ludności niemieckiej, zamieszkali tu polscy katolicy, a kościół poświęcony przez ks. M. Kądziołkę, otrzymał tytuł Trójcy Świętej . W 1963 r. staraniem ks. J. Abramskiego dokonano konsekracji ołtarza i przywrócono pierwotny tytuł kościołowi i parafii - św. Jakuba Ap.
Jest to świątynia gotycka wzniesiona w latach 1298-1380, przebudowana i rozbudowana w 2 połowie XV i 1 połowie XVI stulecia oraz w 1834 roku. W 1538 roku została przejęta przez protestantów. W tym samym roku piorun zniszczył wieżę. Z kolei w 1596 roku wielki pożar zniszczył doszczętnie całe miasto razem ze świątynią – została spalona wieża, częściowo zawaliły się sklepienia, zostało zniszczone wyposażenie. Na początku XVII stulecia przeprowadzono prace remontowe, podczas których została odbudowana wieża, sklepienia i zostało ufundowane nowe wyposażenie. Po 1945 roku budowla została przejęta przez katolików i konsekrowana w dniu 8 grudnia 1963 roku
O keszu:
Mały magnetyk chowający się gdzieś dookoła elewacji tej wspaniałej budowli. Kordy są przybliżone więc zalecam spacerek dookoła by przyjrzeć się z bliska.