Żwirownia w Snochowicach zajmowała powierzchnię ponad 7 hektarów. Uruchomiono ją po 1910 roku dla potrzeb rozpoczętej budowy kolei normalnotorowej relacji Kielce – Częstochowa. Żwir brano na podsypkę. Z przystanku w Rudzie (obecnie Wierna Rzeka) pociągnięto w kierunku północnym 11 kilometrową bocznicę do żwirowni, w której urobek bezpośrednio ze ściany ładowano na wagony. Roboty przerwała I wojna światowa, ale po jej zakończeniu wydobycie żwirów wznowiono. We wrześniu 1939 roku niemieckie samoloty kilkukrotnie bombardowały wagony stojące w żwirowni. W okresie okupacji miejscowa ludność porozkręcała tory i bocznica przestała istnieć. W 1953 roku podjęto budowę drugiego toru z Kielc do Częstochowy. Potrzebna była duża ilość żwiru i na istniejącym nasypie pociągnięto od Wiernej Rzeki wąski tor. Po zakończeniu robót na częstochowskiej linii kolejowej, zaprzestano kopania żwiru w Snochowicach i zlikwidowano bocznicę. Opracowana i wprowadzona w Polsce nowa norma techniczna dla żwirów dopuszczała ich stosowanie w budownictwie, drogownictwie i kolejnictwie po ich uprzednim uzdatnieniu przez płukanie. Przemysł przerzucił się na kruszywa łamane i do snochowickiej żwirowni nikt już nie powrócił.