Na skraju Domaszkowic stoi sobie skromnie kamienna, barokowa figura Jana Nepomucena na wolutowanym cokole. Takich rzeźb, czyli Nepomuków, jest w samej Polsce kilka tysięcy. Mają one jakiś specyficzny urok a spotkać je można zarówno w eksponowanych miejscach przy ważnych zabytkach, jak i przy wiejskich drogach, w rozsianych wśród pól kapliczkach, przy mostach, brodach itd. Temu Nepomukowi czas zabrał twarz i elementy cokołu, a także pozbawił go charakterystycznej dla przedstawień Jana Nepomucena aureoli z pięcioma gwiazdami.

Kesz założony spontanicznie z tego co było akurat w keszowozie. Na miejscu malutki pojemniczek z logbookiem, umieszczony przy drodze nieopodal figury, na wysokości ok. 1,20 m.

Dla chętnych na lekturę poniżej krótkie informacje o świętym.

Jan Nepomucen a właściwie Jan z Pomuk (dzisiejsze miasto Nepomuk w okresie (powiecie) Pilzno, 80 km od Pragi), urodzony pomiędzy 1340 a 1350 rokiem, zmarł około 20 marca 1393 roku w Pradze. Był synem miejskiego urzędnika o nazwisku Welfin. W 1370 roku, po ukończeniu szkoły został klerykiem i notariuszem w praskiej kurii biskupiej. W 1380 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po ukończeniu studiów prawa na uniwersytecie praskim (1381r.) i teologii w Padwie (1382 - 1387r.) został mianowany na kanonika - proboszcza kościoła śś. Piotr i Pawła na Wyszehradzie. W 1390r. arcybiskup mianuje go archidiakonem i proboszczem w Zatoce (Saaz). Niedługo później został wikariuszem generalnym arcybiskupstwa praskiego, tym samym stając się pierwszą osobą w arcybiskupstwie praskim po arcybiskupie. Jego śmierć związana jest konfliktem króla czeskiego Wacława IV Luksemburczyka, a arcybiskupem praskim Janem z Jensztajna. W 1393 roku kiedy stosunki pomiędzy arcybiskupem, a królem znacznie się zaogniły, Wacław IV postanowił dla swojego poplecznika i kapelana utworzyć nowe biskupstwo w Kladrubach. Nowemu biskupstwu miały być przekazane znaczne dobra i posiadłości należące do klasztoru w Jansztajnach. Jan z Pomuk wraz jego kanonikiem Mikołajem zostali aresztowani i osadzeni w więzieniu na Starym Mieście, gdzie zostali poddani torturom przez samego króla, nie wiadomo czego król chciał się dowiedzieć. około 20 marca kiedy doszło już do ugody pomiędzy królem, a biskupem, zamęczony Jan z Pomuk został zrzucony do Wełtawy z mostu Karola. Znacznie później w XVI wieku pewien czeski duchowny i kronikarz umieścił w swoich kronikach jakiegoś duchownego, osobistego spowiednika królowej Zofii, żony Wacława IV, który został przez króla skazany na śmierć za nie ujawnienie tajemnicy spowiedzi. Oba te fakty połączyła tradycja kościelna i od tej pory był szerzony kult świętego. W 1710 r. na polecenie cesarza Józefa II rozpoczęto proces kanonizacyjny. Papież Innocenty potwierdził oddawany mu powszechnie tytuł błogosławionego. W 1729 roku po sześcioletnim procesie kanonizacyjnym, papież Benedykt XIII ogłosił Jana Nepomucena świętym.