Zespół budynków straży pożarnej przy ulicy Grodzkiej powstał w 1868 roku.
Pod nadzorem Jamesa Hobrechta powstała 7-osiowa, lewa część obecnie istniejącego budynku. Budynek główny posiadał w parterze wozownię z czterema stanowiskami, zaś w tylnej części działki - niewielką oficynę, w której zlokalizowana była m.in. stajnia.
Zabudowania zostały zlokalizowane na terenie powstałego w XV wieku klasztoru karmelitów. Nie zachowały się żadne fragmenty zabudowy poklasztornej, jednak jest możliwe, że fundamenty budynków strażnicy zawierają fragmenty murów fundamentowych pierwotnej zabudowy działek.
W 1896 od ul. Grodzkiej przybudowano do budynku głównego, od strony wschodniej, 4-osiową nową część. Nowa część zawierała m.in. dodatkową 4-stanowiskową wozownię.
W parterze budynków strażnicy poza wozowniami i stajniami zlokalizowany był m.in. posterunek strażnika, pomieszczenie telegrafu, pokój pierwszej pomocy. Na pierwszym piętrze były pomieszczenia załogi, biuro zarządzającego strażnicą na drugim i trzecim piętrze zlokalizowano mieszkania służbowe.
Do czasu wprowadzenia samochodów, największą niedogodnością w wykorzystywaniu strażnicy była, spowodowana brakiem miejsca, konieczność wyprowadzania koni przez przejazd bramny, ze stajni zlokalizowanych na zapleczu działki. Konie zaprzęgane były wówczas do wozów strażackich od strony ul. Grodzkiej.
Ostatnia poważniejsza rozbudowa związana była z wprowadzeniem samochodów w miejsce wozów konnych w 1912 r., kiedy to rozbudowano od zaplecza wozownię w nowszej części budynku.
Zabudowania pełnią od momentu powstania tą samą funkcję - po 1945 r. również wykorzystywane jako strażnica straży pożarnej.
----------------------------------
Może przydać się pęseta.