Przejeżdżając przypadkiem przez Bukowinę zauważyłem tabliczkę ze strzałką i z napisem „Miejsce pamięci narodowej. Cmentarz wojenny wielonarodowościowy”. Szczerze mówiąc, do tej pory nie wiedziałem o tym cmentarzu. Umknął mi on na mapie, a także w literaturze, mimo iż się tam znajdował. Nie był to cel mojej podróży, ale musiałem odwiedzić ten cmentarz.

Bukowina to bardzo stara wioska. Jak podaje Wikipedia: wioska mogła powstać w XIII lub XIV wieku, kiedy tereny te zostały wyniszczone przez Tatarów i właściciele majątków na nowo musieli je zaludniać. Trzon osadników stanowili wówczas mazurscy kmiecie, rzemieślnicy oraz drobna szlachta mazurska. Być może od nich mieszkańców Bukowiny nazywano „Mazurami”. Zamieszkujący bowiem wschodnie tereny Polski piastowskiej Rusini określali tą nazwą „przybyszy” (osadników) z innych stron Polski, w przeciwieństwie do rdzennych sąsiadów, nazywanych „Lachami”. W I Rzeczypospolitej Obojga Narodów wioska leżała w województwie sandomierskim. Z 1646 r. – w akcie erekcyjnym kościoła p.w. św. Jana Chrzciciela w Ulanowie - pochodzi pierwsza znana wzmianka dotycząca Bukowiny, która wtedy nazywała się Wólka Bukowska lub Bukowińska.
Po pierwszym rozbiorze w 1772 r. wieś znalazła się w zaborze austriackim, w Królestwie Galicji i Lodomerii, w powiecie Ulanów, a następnie Nisko.
Podczas zaborów w latach 1772–1918 wieś leżała po stronie austriackiej w Galicji. Z racji bliskości granicy mieszkańcy wioski zajmowali się przemytem towarów przez granicę zaborów. Mieszkańcy wsi byli też flisakami. Spławiane przez nich drewno płynęło Styrem, kanałem Pińskim, Muchawcem, Bugiem i Wisłą do Gdańska.
W latach 1918–1939 wieś należała do województwa lwowskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego. Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Wojciecha w Bielinach.

Co do samego cmentarza – jest to zabytkowy cmentarz założony w 1914 roku (nr rej. zab.: 567/93). Nieczynny. Pierwotny układ mogił i kwater nieczytelny. Pochowanych jest tu 96 żołnierzy armii austro-węgierskiej i rosyjskiej poległych w 1914 lub 1915 r. oraz 1 żołnierz Wojska Polskiego zabity we wrześniu 1939 r. W latach 1992-1993 teren ogrodzono i uporządkowano, w centrum ustawiono kamienny obelisk z tablicą memoratywną i duży drewniany krzyż . W roku 2004 krzyż został zamieniony na metalowy, oraz postawiono pomnik z tablicą informującą z napisem "CMENTARZ WOJENNY żołnierzy wielu narodowości poległych w I wojnie światowej (Bukowina 2004)".
Cmentarzem administruje Urząd Gminy Ulanów.
(Źródło: Wikipedia i „Zabytkowe cmentarze. Woj. tarnobrzeskie”  (Warszawa, 1995))

Jeszcze wspomnienie Bukowiny w książce Tomasza Sudoła – „Działania militarne nad dolnym Sanem i Tanwią 1914 roku – region niżański” czytamy:

„28 października 1914 roku rosyjski XXI Korpus szykował decydujące natarcie na Nisko i Racławice. Dowództwo rosyjskiej 33. Dywizji Piechoty otrzymało polecenie sformowania grupy uderzeniowej pod dowództwem Michaiła Nieczwołodowa, której zadaniem było udzielenie wsparcia 44. Dywizji Pancernej przy zajęciu Niska i Racławic. Nieczwołodow udał się do Bukowiny, gdzie zebrała się ta grupa w składzie: 1. i 4. Batalion 129. Besarabskiego Pułku; 1. i 3. Batalion 132. Benderskiego Pułku; odział dysponujący ośmioma karabinami maszynowymi. Po południu 29 października grupa wyszła z Bukowiny i udała się przez Ulanów w kierunku Zarzecza. W listopadzie walki na linii Sanu ustały. Austriacy wycofali się w kierunku zachodnim. Kilka miesięcy później w maju, a przede wszystkim w czerwcu 1915 roku Ulanów i okolica po raz trzeci znalazły się w zasięgu działań militarnych.”

Skrzynka to tubka po pastylkach plusssz z samym logbookiem. Schowana na sośnie koło cmentarza. Nie trzeba się wspinać.
(Moje skrzynki przybliżające cmentarze lub mogiły nie zawierają gadżetów na wymianę.)