Cmentarz mariawicki
Cmentarz mariawicki pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy został założony w 1906 r. przez ówczesnego proboszcza parafii mariawickiej w Zgierzu ks. Józefa Wawrzyńca Pągowskiego. Jest on najmłodszą nekropolią wyznaniową funkcjonującą do dziś na terenie naszego miasta.
W pierwszym okresie, po rozłamie katolicy i mariawici korzystali wspólnie z cmentarza położonego przy ul. Piotra Skargi. W związku z licznymi zatargami na tle wyznaniowym, mariawici zmuszeni zostali do zakupu gruntów, na których odtąd chowali zmarłych. Miejsce wybrano poza ówczesnymi granicami Zgierza, ale w pobliżu kościoła mariawickiego na Przybyłowie. Teren ten, który na początku XX wieku nazywano Pod-Dąbrówki lub Przymiarki, dziś położony jest przy ul. Dygasińskiego. Obszar cmentarza od jego powstania do chwili obecnej wynosi 4782 m2.
Kościół mariawitów wyodrębnił się w 1906 r., a zatem kilkaset lat po tym, jak papież Grzegorz IV rozporządził, aby dzień 1 listopada był dniem poświęconym pamięci Wszystkich Świętych kościoła katolickiego, stąd obyczaje i praktyka obchodzenia święta jest podobna, a w stosunku do zwyczajów katolickich nie wprowadzono do chwili obecnej zasadniczych zmian. Parafianie w tym dniu odwiedzają groby swych bliskich i zapalają lampy na ich mogiłach. Wcześniej przyjmowane są zapisy na wypominki, a o godzinie 10 na cmentarzu odbywa się procesja ze stacjami.
Cmentarz mariawicki jest obecnie administrowany przez dwie parafie: Kościoła Starokatolickiego Mariawitów oraz Kościoła Katolickiego Mariawitów. Funkcje duszpasterskie sprawują dla swych parafian ks. Szczepan M. Orzechowski z Dobrej oraz s. Bożenna Chabowska z Łowicza. Do chwili obecnej, od 1906 roku, na cmentarzu pochowano około 1600 osób, mariawitów i starokatolików oraz osób z rodzin mieszanych.
Szanuj kesza, nie podejmuj przy mugolach, zamaskuj po sobie, pozwól kolejnym keszerom też znaleźć. Drugiego takiego nie będzie, zaginięcie = archiwizacja.