Mogiła na cmentarzu w Andrzejewie wcześniej stanowiąca oddzielny cmentarz aktualnie jako mauzoleum. W roku 1972 z inicjatywy szefa sztabu 18 DP R.Dypl.Płk Kazimierz Pluta-Czachowski i jego kompani broni oraz rodziny poległych rozpoczęto budowę ów miejsca. Zakończenie nastąpiło w 1975 r

Żołnierzy polskich poległych na północ i zachód od Łętownicy chowano tam, gdzie padli. W Łętownicy natomiast i na południe od tej miejscowości akcja grzebania poległych i niesienia pomocy rannym miała charakter zorganizowany. Już od rana 13 września ludność Andrzejewa i okolicznych wsi w pierwszej kolejności zbierała rannych i przewoziła ich wozami do Andrzejewa. 

Poległych (przy udziale kobiet oraz kilkunastoletnich chłopców) znoszono z pola walki do drogi polnej Łętownica — Andrzejewo. Następnie przewieziono ich wozami do Andrzejewa, gdzie — po przyjęciu znajdujących się przy zwłokach wszelkiego rodzaju dokumentów, listów i znaczków tożsamości — pochowano we wspólnej mogile na zewnątrz muru cmentarnego. W tym celu wykorzystano istniejący tam dół po ziemi wybranej jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych. W Andrzejewie było bowiem brak mężczyzn mogących wykopać tak wielką mogiłę na cmentarzu.

Z inicjatywy społeczeństwa, a szczególnie księdza wikarego Józefa Wiśniowolskiego i ówczesnego kierownika szkoły Edwarda Łuniewskiego oraz nauczycieli Wandy Przeździeckiej i Aleksego Olejnika — w kościele parafialnym założono szpital polowy, do którego przeniesiono około 400 rannych. Lekarz 71 pp, prawdopodobnie ppor. rez. dr Władysław Pręgowski, wspólnie z lekarzem niemieckim, przysłanym przez szefa sanitarnego 20 dywizji piechoty zmotoryzowanej i zaopatrzonym w narzędzia chirurgiczne oraz środki opatrunkowe, przeprowadzali operacje na wielkim ołtarzu służącym za stół operacyjny. Po zakończeniu zabiegów i opatrzeniu ran żołnierzy układano na słomie rozesłanej na posadzce kościelnej. Po kilku dniach przeniesiono ich do budynku szkoły, opróżnionego z rannych Niemców.

Mauzoleum w Andrzejewie, w którym pochowano żołnierzy poległych w walkach pod Łętownicą i Andrzejewem w dniach 12 i 13 września 1939 r., pozostanie wieczną pamiątką tych walk dla przyszłych pokoleń. W miejscu tym od dnia 13.09.39 chowano poległych zbieranych z pola walki, z Dowództwa 18. DP, 33. pp, 42. pp, 71. pp, 18. pal, 18. dac, 18. bat. plot, Batalionu Obrony Narodowej „Kurpie” i Kaw. Dyw. – 5. p.uł.
W mogile tej po bitwie pochowano około 400 żołmierzy i oficerów, a w 1973 roku przeniesiono też prochy pochowanych w osobnej mogile na cmentarzu w Andrzejewie zmarlych z ran kilka dni po bitwie. W połowie roku 1975 przeprowadzono prace budowlane zamieniając ziemną mogiłę w Mauzoleum Poległych. Mauzoleum żołnierzy 18. Dywizji Piechoty zostało uroczyście poświęcone w dniu 26 września 1976 roku, po polowej mszy św. odprawionej na stopniach Mauzoleum.

- Pułkownik Aleksander Wertel ostatni dowódca 18 Dywizji Pułku Piechoty. Ranny 12 września pod Łętownicą, tego samego dnia wieczorem poległ pod Andrzejewem.

- Generał Stefan Kossecki - dowódca 18 D P P zwanej "Żelazną Dywizją". Został ciężko ranny, w wyniku porozumienia z dowództwem wojsk niemieckich został przewieziony do niemieckiego szpitala polowego. Po przekazaniu Białegostoku w ręce sowietów ślad po nim zaginął.

Pozostałe informacje znajdziecie na tablicach mauzolem. 

http://www.portalwrona.com/18-dp---bitwa-pod-andrzejewem

Na cmentarzu stoi również kaplica cmentarna z 1884 r. 

Kesz to mała tutka z loogbookiem.