Zamek w Połczynie Zdroju usytuowany jest w centrum obecnego miasta - uzdrowiska, na naturalnym wzgórzu, przy ulicy Zamkowej, prowadzącej ku pobliskiemu rynkowi staromiejskiemu.
Historia połczyńskiego Zamku sięga końca XIII wieku, kiedy to książę pomorski Bogusław IV zwany Ciało i Dusza z dynastii Gryfitów wydał polecenie jego budowy. Zamek-warownia miał zabezpieczać południową granicę państwa Gryfitów przed postępującą ekspansją Brandenburczyków. Warcisław IV (kolejny władca Pomorza) przekazał zamek w lenno rodowi von Wedlów. To pod ich rządami około 1337 roku Połczyn uzyskał prawa miejskie.
Następnie w roku 1374 zamek przeszedł w posiadanie rodu von Manteufflów i długo stanowił ich dobra dziedziczne.
Pierwotny wygląd budowli nie jest znany, a na przestrzeni dziejów była ona kilkakrotnie całkowicie przebudowywana. Pierwszych gruntownych zmian dokonał Kurt von Manteuffel po pożarze, jaki miał miejsce w 1500 roku. Prawdopodobnie wówczas oprócz budynków na planie czworoboku wzniesiona została również murowana wieża obronna.
W roku 1654 zamek przeszedł w posiadanie rodu von Krockow. W latach 1770-72 Antoni von Krockow zrezygnował z funkcji obronnych i przekształcił budynek w barokowy pałac, którego bryła miała wygląd zbliżony do dzisiejszego.
W połowie XIX wieku obiekt został wykupiony przez władze miejskie, które urządziły tu pocztę. Od 1917 r. siostry zakonne prowadziły tu dom dziecka. Po wybudowaniu obecnego budynku poczty przy ul. Grunwaldzkiej, w zamku powstały mieszkania prywatne użytkowane aż do lat 70-tych XX wieku. W 1983 roku zamek został przekazany do użytkowania Miejskiej Bibliotece Publicznej w Połczynie Zdroju.
O keszu: ukrył się u stóp Zamku, pod kordami. Miejsce ruchliwe. Niezbędna dyskrecja przy podejmowaniu.