"W 1827 roku ekonomem folwarku Mirzec był Ludwik Prendowski. W 1839 roku wybudował dworek polski, w którym północna część miała spełniać rolę saloniku literacko-patriotycznego. Dzierżawę majątku z biegiem lat przejął jego syn Józef. Józef Prendowski urodził się w 1828 roku. Czynnie angażował się we wsparcie Powstania Styczniowego, zorganizował pomoc dla powstańczych oddziałów i został mianowany Komisarzem Wojskowym województwa sandomierskiego. Do prac powstańczych przyłączyła się również żona Józefa, Jadwiga z Woyciechowskich, która została kurierem Rządu Narodowego oraz mianowana została główną organizatorką pomocy rannym i poszkodowanym  Za swoje poglądy niepodległościowe i patriotyczne Józef Prendowski był osadzony przez 5 miesięcy w więzieniu w Radomiu. Zwolniony został za kaucją i zmuszony do wyjazdu bez dozoru policyjnego na zesłanie do Kunguru, znajdującego się w guberni permskiej. Na zesłanie udał się ze swoją żoną Jadwigą. Wrócił do kraju po ułaskawieniu żony, co nastąpiło w marcu 1866 roku. Zmarł w Mircu 24 października 1872 roku. Po śmierci męża Jadwiga Prendowska zamieszkała w Radomiu, Ostrowcu Świętokrzyskim i Czyżowie Szlacheckim, gdyż posiadłość w Mircu została im skonfiskowana przez władze carskie. Zmarła 16 marca 1915 roku w Czyżowie Szlacheckim koło Zawichostu.

   Po upadku Powstania Styczniowego dwór w Mircu i okoliczne ziemie przejął rosyjski generał Konstanty Eggier. Wyburzył dworek polski i na jego fundamentach wybudował modrzewiowy dworek w stylu alpejskim, który zachował się do czasów nam współczesnych. W okresie pierwszej wojny światowej w dworku mirzeckim stacjonował komendant austriackich wojsk okupacyjnych. W wyniku działań pierwszej wojny światowej i szalejących rozlicznych epidemii w kraju pozostały setki sierot szukających schronienia. W związku z tym Iłżecki Powiatowy Związek Samorządowy postanowił powołać w Mircu do istnienia, Zakład Wychowawczy dla Sierot. Po II wojnie światowej  sierociniec został przekształcony w Państwowy Dom Dziecka, w którym stale przebywało około 60 dzieci. Dom funkcjonował aż do 1981 roku.

   Od 2002 roku Modrzewiowy Dworek jest własnością prywatną, w której urządzono salę bankietową."

 Na podstawie opracowania Ewy Michałowskiej-Walkiewicz

   Dzieje i losy Modrzewiowego Dworku opracowane przez dzisiejszych właścicieli, przedstawione są w telegraficznym skrócie i wystawione w Saloniku Wspomnień ( zdjęcie nr 5)