Pierwsza wzmianka o Wielinie pochodzi z 1628 roku. W tym czasie był on lennem rodu Natzmer, a pieczę nad nim sprawował członek tejże rodziny Claus v. Natzmer. W późniejszym okresie część majątku należała także do lenna Krangen (Krąg) należącego do rodu Podevils, jednak około 1652 roku Gerd v. Podewils odsprzedał swoje udziały Dubslaffowi v. Natzmer. I to właśnie Natzmerowie zbudowali we wsi kościół, więc można sądzić, że posiadali również jakiś dwór lub inną posiadłość. Wiadomo, że około roku 1780 w Wielinie znajdował się folwark, młyn i kuźnia oraz że mieszkało w nim siedmiu gospodarzy, kuśnierz i ksiądz, oraz istniała szkoła. W tym samym okresie w Wielinie urodzili się dwaj Natzmerowie: Wilhelm Dubislav w 1770 i Oldwig Anton Ludwig w 1782. Obaj byli braćmi i pruskimi generałami. Starszy z nich w roku 1794 walczył w Polsce w czasie wojen napoleońskich.
W 1857 roku Natzmerowie sprzedali majątek za 100.000 talarów rodzinie Tessler, która z kolei odsprzedała go rodowi v. Clave-Bouhaben pod koniec ubiegłego stulecia. W tym tez okresie, w roku 1883 został zbudowany okazały, neobarokowy pałac. Na przełomie XIXi XX wieku zbudowano okazałe budynki gospodarcze i spichlerz. Kolejna zmiana właściciela nastąpiła w 1935 roku, kiedy to posiadłość kupił Hugo Lippoldes.
Na początku marca 1945 ziemie Pomorza zajęli Rosjanie. Kto zawczasu nie opuścił tych terenów (wiele osób próbowało zbiec na ostatnią chwile, lecz zostali zatrzymani i zmuszeni do powrotu) musiał pogodzić się z życiem pod okupacją. Hugo Lippoldes został razem z innymi mieszkańcami Wielina aresztowany i wywieziony w głąb Rosji. Zmarł 25 kwietnia 1945 r. w łagrze niedaleko Kopeiska na Syberii, około 200 kilometrów na wschód od Uralu. Spośród wszystkich wywiezionych wielinian tylko dwie kobiety powróciły żywe. Podczas samej II Wojny Światowej oraz w czasie powojennej zawieruchy zginęło łącznie 35 mieszkańców Wielina.
Po wojnie majątek został zajęty przez Rosjan i opuszczony dopiero na przełomie 1949 i 1950 roku. Następnie przez dłuższy czas funkcjonował jako państwowe gospodarstwo rolne. W 1998 roku kupił go jego teraźniejszy właściciel. Obecnie pałac i pozostała część posiadłości, wraz z przypałacowym parkiem jest wystawiona na sprzedaż.