Sieć wysokiego napięcia (WN) – elektroenergetyczna sieć przesyłowa, w której napięcie wynosi od 60 do 220 kV (w Polsce 110 kV[1]). Sieć ta służy do przesyłania energii elektrycznej na duże odległości.
Wysokie napięcie jest stosowane w sieciach przesyłowych przystosowanych do transmisji energii na duże odległości pomiędzy źródłem energii, czyli elektrownią, a sieciami rozdzielczymi.
Napięcie wysokie sprawia sporo kłopotów technicznych. Izolowanie tak wysokich napięć pociąga za sobą konieczność konstruowania specjalnych izolatorów, których rozmiary są wprost proporcjonalne do wartości napięcia. Dlatego też napowietrzne rozdzielnie wysokiego napięcia zajmują zazwyczaj bardzo dużo miejsca - stosuje się więc wszelkie rozwiązania prowadzące do bezpiecznej minimalizacji urządzeń, np. poprzez użycie sześciofluorku siarki jako gazu izolującego.
Z uwagi na wysokie napięcie przyłożone do stosunkowo cienkiego przewodnika jakim jest przewód energetyczny występuje tzw. zjawisko ulotu, które może prowadzić do powstawania znacznych strat przesyłanej energii. Dlatego też, przewody wysokiego napięcia są rozpinane najczęściej jako kilka (od dwóch do czterech) równoległych przewodów umieszczonych w stałej odległości od siebie (tzw. wiązka dwu-, trój- lub czteroprzewodowa). Powoduje to zmniejszenie gradientu pola elektrycznego dookoła takiego układu, co bezpośrednio prowadzi do redukcji ulotu, a tym samym obniżenia ewentualnych strat.
Skrzynka ukryta jest obok jednej z nóg. Spoiler to podpowiedz.