Historia :

Dwór został zbudowany w 1853-1854 roku dla kawalera orderu Wirtuti Militari Ferdynanda Kalksteina herbu Kos, według projektu Karola Würtemberga.

Po Kalksteinach, majątek Stawiany przejął Leonard Brzeski herbu Oksza, uczestnik dwóch powstań (1831 i 1863).

W 1902 roku jako nową właścicielkę Stawian wymienia się wnuczkę Brzeskiego hrabiankę Celinę Ponińską, która 01.07.1903 roku poślubiła Zygmunta Antoniego Franciszka Chłapowskiego z Chłapowa herbu Dryja. Całkowity obszar tej majętności wynosił 1164,42 ha.

 Na początku 1905 roku narodziło się ich jedyne dziecko , które po kilku miesiącach umarło.

Około 1910 dziedziczka sprzedała część gruntów pod budowę drogi żelaznej do Gniezna, która rozpoczęła funkcjonować w 1914.

W okresie międzywojennym Zygmunt Chłapowski prowadził hodowlę bydła czarno-białego rasy nizinnej a także koni szlachetnej półkrwi. Hodowano do reprodukcji ziemniaki dobrego gatunku. Funkcjonowała cegielnia. Był tu również tartak. Z inicjatywy żony właściciela powstało ok. 1925 Stowarzyszenie Włościanek. Dziedziczka była także członkinią Towarzystwa Pań Miłosierdzia. Ponadto zorganizowała bibliotekę Towarzystwa Czytelni Ludowych. W 1929 należało do niej 25 czytelników, a księgozbiór liczył 138 książek.

II wojna światowa nie oszczędziła mieszkańców Stawian. Pierwszą ofiarą był Zygmunt Chłapowski, który zmarł nagle 13 II 1940 miał 63 lata, w chwili przejęcia dworu przez Niemców.

Cecylia zmarła dnia 1 XII 1957 miała 76 lat.

Po II wojnie światowej pałac jak i ziemia były użytkowane przez Państwowe Gospodarstwa Rolne . Dla pracowników i administracji wybudowano dwa wielorodzinne bloki mieszkalne. Po upadku PGR w latach 90 ziemię przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa

A obecnie dworek znajduje się w prywatnych rękach. Mimo iż ma właściciela, od dawna stoi pusty.

Cechy dworu:

Prosty, piętrowy budynek z wgłębnym piętrowym portykiem, zamkniętym odcinkową arkadą. Płaski dach o wydatnym, wspartym na krokwiach okapie. Ośmioboczna wieża dostawiona do krótkiego boku dworu, na osi korytarza dzielącego pomieszczenia mieszkalne. Na cokole inicjały FK i data 1853. Elewacje pokryte pasami boni, okna z prostymi oprawami. Niewielkie wnętrza mieszkalne, większa sala od południa.

Przy drodze zespół czworaków z ok. poł. XIX w., a wśród nich kuźnia z kamieni polnych i piętrowy spichrz neogotycki z ok. 1860 r.

Keszyka sprytnie schowaliśmy, taka mała zagadka. 

Stańcie na podanych kordach i otwórzcie spojler, spójrzcie na pałac, jeden punkt jest inny.

Przyjemnego poszukiwania.

Dla pięciu pierwszych odkrywców przygotowaliśmy certyfikaty.