Strażnica ogniowa powstała w 1903r.
Na parterze była wozownia z czterema stanowiskami, stajnie, posterunek strażnika i pokój woźniców. Był tam również pokój z telegrafem, ślusarnia, kuźnia, placówka pierwszej pomocy. Na pierwszym piętrze były pomieszczenia dla załogi połączone z wozownią ześlizgami, biuro dowódcy oraz szatnia. Na drugim i trzecim piętrze znajdowały się mieszkania służbowe. W pobliżu zbudowano mniejszy budynek z pomocniczą wozownią i wieżą do ćwiczeń.
Od 1912 r wprowadzono motoryzację remizy, zlikwidowano zaprzęgi konne. Po wojnie gmach przejęli polscy pożarnicy. W 1962 r do budynku strażnicy wprowadziła się straż stoczniowa. W 1993 r stocznia zrezygnowała z administrowania obiektem, przekazując go Komendzie Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej. Komenda zmodernizowała obiekt na potrzeby powstałego w 1999 r Centrum Koordynacji Ratownictwa.
W 2000 r budynek główny straży pożarnej, wozownia oraz wieża-wspinalnia zostały wpisane na listę zabytków.
Ulica, przy której mieści się dzisiejsza Komenda zawdzięcza swoją nazwę Teofilowi Firlikowi.
9 maja 1945 r. w drodze polskiego wozu strażackiego do pożaru, który wybuchł na skrzyżowaniu ulic Jagiellońskiej i Piastów w Szczecinie, doszło do tragicznego wypadku, tj. zderzenia z radziecką ciężarówką. Na miejscu zginął właśnie Teofil Firlik, a trzech innych strażaków odniosło obrażenia. Pogrzeb strażaka stał się manifestacją całej polskiej społeczności Szczecina. Był jednym z pierwszych, którzy oddali życie w powojennym Szczecinie. Do dziś jest dla szczecińskich strażaków symbolem walki z ogniem.
Miejsce wybrane nie przez przypadek. W tej jednostce niedługo po II wojnie światowej służył dziadek Ko.
Kesz na kordach +/- 3 metry.