Po I wojnie światowej, decyzją zwycięskich mocarstw Gdańsk stał się Wolnym Miastem. Traktat wersalski z 2 czerwca 1919 r. przyznał Polsce zaledwie 130 km linię brzegową, bez dostępu do portu pełnomorskiego. Polacy mieli możliwość korzystania z portu w Gdańsku. Mimo że polskie statki miały gwarancję równego traktowania ze statkami gdańskimi, to zdarzały się akcje sabotażowe. W czasie wojny polsko-rosyjskiej w 1920 r. transporty dla polskiej armii były bojkotowane przez niemieckich dokerów. Spowodowało to reakcję polskiego rządu. Do Gdańska za zgodą Rady Ligi Narodów przybył wówczas sześćdziesięcioosobowy polski oddział żołnierzy, którzy pełnili służbę wartowniczą w rejonie wyładunku dostaw wojskowych dla Polski. 

  Prof. Szymon Askenazy pełniący funkcję przedstawiciela Rzeczpospolitej przy Radzie Ligi Narodów, wnioskował już w 1920 r. o wyodrębnienie dla Polski terenu w gdańskim porcie. Powołana przez Ligę specjalna komisja, uznała prawo państwa polskiego do posiadania na terenie Gdańska miejsca przeznaczonego do przeładunku materiałów wojskowych. Planowano aby miejscem tym była wyspa Holm (dzisiejszy Ostrów). Projekt ten jednak upadł. Holm znajdowała się w centrum portu, zbyt blisko miasta. Miejscem lepiej ulokowanym dla zbudowania bazy wyładowczej okazał się półwysep Westerplatte.

  14 marca 1924 r. Rada Ligi Narodów przydzieliła Polsce półwysep, jako miejsce do składowania i przeładunku materiałów wojskowych. W grudniu 1925 r. Rada Ligi Narodów ustaliła , że na terenie placówki może przebywać co najwyżej osiemdziesięciu ośmiu polskich żołnierzy, w tym: dwóch oficerów, dwudziestu podoficerów oraz sześćdziesięciu sześciu szeregowych. Pierwszy oddział pojawił się na półwyspie w styczniu 1926 r. W tym czasie na terenie Składnicy przebywały jeszcze ekipy budowlane, które kończyły budowę magazynów oraz basenu amunicyjnego. Pierwsze wymiany załóg stacjonujących na Westerplatte nie były regularne. Z czasem zaczął obowiązywać system sześciomiesięczny. Od 1933 r. obowiązek delegowania wojskowych na Westerplatte spoczywał na 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. W latach 1933-1937 zadanie to realizował Batalion Morski z Wejherowa. 

  Zmiany w systemie rotacji załóg nastąpiły w 1938 r. kiedy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych nakazało, aby obsada załóg Składnicy była realizowana przez wyznaczone  dywizje z całego kraju. Od kwietnia do października 1938 r. na Westerplatte służyli zatem żołnierze oddelegowani przez 8. Dywizję Piechoty w Modlinie, 18. Dywizję Piechoty w Łomży oraz 28.Dywizję Piechoty w Warszawie. Kolejną zmianę zapewniła 1. Dywizja Piechoty w Wilnie. Zrządzeniem losu, ostatnią jednostką delegującą formalnie swoich żołnierzy na półwysep była 2. Dywizja Piechoty stacjonująca w Kielcach. Wiosną 1939 r. Westerplatte zasiliła osiemdziesięcioosobowa grupa żołnierzy wyselekcjonowana z 2, 3 i 4 pułku piechoty Legionów. Najliczniejszą grupę wystawili „Czwartacy” – sześćdziesięciu dziewięciu ludzi.   

       „ … i przyszło zginąć latem, prosto do nieba czwórkami szli żołnierze z Westerplatte”.

  SKRZYNKA. Dwuetapowy. prosty multak na terenie byłej jednostki wojskowej 4.Pułku Piechoty Legionów. W I etapie znajdziesz współrzędne skrzynki finałowej.

- Etap I - mikromagnetyk

- Etap II (Finał) - "zabunkrowany" na półwyspie

  W skrzynce obok certyfikatów dla pierwszych trzech znalazców pozostawiono pewien przedmiot ( nie do wymiany), na odwrocie którego wytłoczone jest słowo będące hasłem do logowania (bez cyferek).