Początki przemysłu w Bodzechowie związane są z osobą spadkobiercy Jacka Małachowskiego Gustawa hr. Małachowskiego, który tutejsze dobra wraz z dworem przejął w roku 1821, ale dopiero w 1830 uregulował sprawy spadkowe i rozpoczął inwestycje. Według zamysłu właściciela dóbr bodzechowskich, nad Kamienną miał powstać ciąg fabryk żelaza z wielkim piecem w Denkowie oraz fryszerkami w Bodzechowie i Borowni. Ponieważ Gustaw hr. Małachowski zaangażował się w politykę, rolę bezpośredniego wykonawcy zlecił administratorowi dóbr bodzechowskich Ignacemu Kotkowskiemu. Kontrakt przewidywał budowę wielkiego pieca z rudarnią (zlokalizowanego ostatecznie w samym Bodzechowie), fryszerek (pod Denkowem i Borownią), toporni, kuźni, gwoździarni, tłuczki do kamienia, cegielni i tartaku oraz trzech domków dla dzierżawcy, stróżów i robotników najemnych. Przewidziano także wykonanie systemu hydroenergetycznego. Na wypadek suszy zaplanowano przy wielkim piecu kierat pociągowy do poruszania miechów i młotów. Za czynny udział w powstaniu listopadowym dziedzic Bodzechowa zmuszony został udać się na emigrację, a jego dobra w 1833 roku objęte zostały sekwestrem i rok później przejęte na własność skarbu państwa. Gustaw hr. Małachowski zmarł w Paryżu w roku 1835. Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu, która była dysponentem dóbr bodzechowskich, udzieliła Ignacemu Kotkowskiemu pełnomocnictwa na budowę fabryk żelaza oraz wydzierżawiła majątek ziemski. W pierwszej kolejności powstały fryszerki pod Denkowem. Odbiór wielkiego pieca i kuźni wraz z systemem hydroenergetycznym dokonano 13 lutego 1841 r. Już latem tegoż roku, pierwszych poważnych uszkodzeń urządzeń fabrycznych dokonała powódź. Kolejne pozostawiały szkody w latach 1843, 1844 i 1846. Szczególnie narażone na kaprysy Kamiennej okazały się fryszerki pod Denkowem i Borownią, które zamknięto na początku lat 50. W roku 1848 decyzją Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej na zasadzie przymusowego wywłaszczenia dobra bodzechowskie i grójeckie wraz z lasami, łąkami i fabrykami żelaza zostały wystawione na licytację. Nabył je za 120 tysięcy rubli Onufry hr. Małachowski, który zmarł kilka miesięcy później. Jego liczni spadkobiercy sprzedali majątek za 180 tysięcy rubli Ignacemu Kotkowskiemu, który po 22 latach dzierżawy został właścicielem całego kompleksu gospodarczego: fabryk żelaza, kopalń, lasów, łąk oraz rozległych dóbr ziemskich. Miał wówczas 73 lata. W prowadzeniu interesów ojcu pomagało czterech synów: Marceli, Franciszek, Józef i Seweryn. W 1852 roku uruchomiona została odlewnia, a w następnym walcownia. W miejsce unieruchomionej fryszerki bodzechowskiej rozpoczęto budowę drugiego wielkiego pieca. Na trzy dni przed śmiercią w roku 1854 Ignacy Kotkowski sporządził testament, na mocy którego współwłaścicielami majątku zostali wszyscy czterej synowie, z których rola seniora przypadła najstarszemu – Marcelemu. Kiedy zmarł w roku 1877, dobra bodzechowskie dziedziczyło już trzecie pokolenie Kotkowskich: synowie Marcelego (Bolesław, Gustaw i Stanisław) oraz Józefa (Ignacy). W latach 1876 – 77 rozbudowano odlewnię. W 1881 roku przebudowano wielki piec oraz sprowadzono pierwsze maszyny parowe. Mimo trudności w roku 1895 produkcja osiągnęła rekordową wielkość 6 tys. ton, a w końcu wieku zakład został zelektryfikowany. W roku 1899 Zakłady „Bodzechów” za dobrą produkcję otrzymały złoty medal na wystawie przemysłowej w Radomiu.