Kościół pw. św. Antoniego, zwany przez nowosolan "czerwonym", to jeden z najbardziej charakterystycznych obiektów w mieście, od dziesięcioleci definiujący panoramę miasta i stały bywalec pocztówek, obrazów czy logotypów. To także punkt orientacyjny dla przyjezdnych, służący widocznym z daleka zegarem na wieży. Od marca 2013 oficjalnie zabytek.

Obecna w mieście gmina ewangelicka już na początku XIX stulecia zaczęła snuć plany budowy nowej świątyni. Dom modlitewny (dziś nieistniejący) wybudowany w połowie XVIII na placu Floriana nie spełniał potrzeb wiernych i był w bardzo złym stanie.

W 1828 roku miasto odwiedził następca tronu Prus, Fryderyk Wilhelm. To on namówił gminę ewangelicką do wzięcia spraw w swoje ręce. Wtedy to właśnie powstały pierwsze plany, które niestety przez kilka lat przeleżały na półce.

Pomysł odżył w połowie lat 30. XIX stulecia, gdy zakupiono pod budowę świątyni teren dawnego ogrodu. Za projekt kościoła odpowiedzialny był August Soller, pracownik Państwowego Urzędu Budowlanego w Berlinie.

Kamień węgielny wmurowano 9 kwietnia 1835 roku, co nie umknęło uwadze nawet rodzinie panującej, która żywo interesowała się postępami prac. Król Fryderyk Wilhelm III przeznaczył nawet niezłą sumkę na budowę, bo aż 35 tys. talarów, co stanowiło jedną czwartą kosztów. Z kolei wspomniany już Fryderyk Wilhelm osobiście wizytował miasto w 1838 roku. Wtedy to podarował powstającej świątyni obraz ołtarzowy przedstawiający wniebowstąpienie Chrystusa.

Konsekracja kościoła, wówczas pod wezwaniem Świętej Trójcy, nastąpiła 26 maja 1839 roku.

Świątynię wzniesiono w stylu neoromańskim. Jej charakterystycznym elementem stała się ośmioboczna i sześciokondygnacyjna wieża. Wnętrze wyposażono w empory, co pozwalało pomieścić nawet 2 tys. wiernych. Kościół zyskał też organy, wykonane w Sulechowie przez zakład Hartiga.

W 1865 roku świątynia zyskała kolejny charakterystyczny element - zegar. Po kilku dekadach konieczna była jedna wymiana. Kolejny zamontowano w 1921 roku.

Kościół posiadał oczywiście dzwony, które zawieszono w połowie XIX stulecia, jednak dwa z trzech zdemontowano w 1917 roku, by przetopić je na potrzeby armii walczącej na frontach I wojny światowej. W 1936 roku właściciel szczeciniarni ufundował nowy dzwon, który wisi w kościele do dziś.

Po wojnie kościół stał nieużywany. By nie dopuścić do dewastacji świątyni, opiekę na budowlą objął proboszcz parafii p.w. św. Michała. W 1947 roku kościół przejął zakon kapucynów.

- Za zgodą Kurii Wrocławskiej we wrześniu 1947 roku do Nowej Soli przybyli Bracia Mniejsi z Krakowskiej Prowincji (...). Kapucyni przejęli opuszczony protestancki kościół i przystosowali go do katolickiego kultu pod patronatem św. Antoniego z Padwy - pisał w 2009 roku, we wspomnieniach o. Hieronim Warachim, który w latach 1951 - 1956 był administratorem parafii św. Miachała.

W 1950 roku dokonano podziału i utworzono nową parafię, której zarząd powierzono właśnie zakonnikom. Z kolei w 1975 roku, z okazji 25-lecia parafii i 750 rocznicy śmierci św. Franciszka, wierni ufundowali kolejne dwa dzwony.

W latach 1980 - 1984 kościół zyskał nowy wystrój, w tym ołtarz.

W 1992 roku miało miejsce kolejne wyodrębnienie. Tym razem z terytorium parafii św. Antoniego wyodrębniono parafię Wniebowzięcia NMP na Pleszówku.

A pod koniec XX stulecia stary, mechaniczny zegar zastąpiono mechanizmem elektronicznym.

KESZ:

Typowy miejski mikus przyczepiony za pomocą magnesów w wiadomym miejscu.