Wisielec, Dąb Napoleona, Jeremi to, stojący na stromej górze, dąb widoczny od strony Białego Rynku, jeden z symboli Fordonu. Bardzo często określany jest jako „samotny dąb” ale wg mnie jest to niezgodne z prawdą. Owszem na górze stoi tylko jeden dąb ale wokół niego, na zboczach góry, rośnie jeszcze kilka mniejszych lub większych dębów.

Wisielec

Wisielec bo jedna z opowieści na jego temat związana jest z samobójcami, którzy chętnie wieszali się na tym drzewie. Chociaż nie można wykluczyć, że wieszano tam ludzi za różne ciężkie zbrodnie. W czasie kiedy drzewo istniało kat z Fordonu zajmował się głównie czarownicami. Poddawał je torturom i palił na stosie. Miasto posiadające egzekutora, zawsze stawiało stałą szubienicę, koszty były wówczas mniejsze bo dotyczyły tylko powrozu do wieszania i wykonania wyroku. Z drugiej strony człowiek chcący popełnić samobójstwo zabiega za życia o jak najbardziej spektakularne zejście. Nie można wykluczyć że jakiś nieszczęśnik wykorzystał tą lokalizację aby odebrać sobie życie, a nazwa Wisielec pozostała dla potomnych.

Dąb Napoleona

Dąb Napoleona bo kolejna legenda związana z tym drzewem dotyczy cesarza Francuzów Napoleona Bonaparte, który jakoby miał z tego miejsca nadzorować przeprawę przez Wisłę, idącej na Moskwę, Wielkiej Armii. Mieszkańcy Fordonu zapamiętali grupę konnych otaczających ubranego w strojny mundur oficera. Każdy myślał że jest to Napoleon. To, że Cesarz ubierał się skromnie, w zielony mundur strzelca konnego, nie było powszechnie znane. Bardziej prawdopodobne jest, że pod spod dębu przeprawę przez Wisłę w 1812 roku nadzorował dowódca III korpusu marszałek Ney. Jednak czy było to możliwe biorąc pod uwagę odległość dzielącą dąb od Wisły?

Wracając do Napoleona to kolejna powiastka głosi, że gdy odpoczywał pod konarami dębu, zapoznano go z Anną Tomaszewską – rodowitą bydgoszczanką, krewną jednego z wpływowych bydgoskich szlachciców, która bardzo pragnęła poznać owianego legendą „przyjaciela Polaków”. Mówi się, że podczas tej krótkiej rozmowy Anna powiedziała mu o swoich snach, w których Napoleon ponosi sromotną klęską i prosiła go by „nigdy nie wojował gdy spadną północne śniegi”. Pewny siebie Cesarz odpowiedział jedynie pobłażliwym uśmiechem i dołączył do swojej Armii przekraczającą linię Wisły. Przeprawił się na łodzi na wysokości Mozgowiny koło Ostromecka. Chodzą słuchy, że Bonaparte uciekając z Rosji, znów natrafił na Bydgoszcz na swojej drodze. Tutaj przypomniało mu się o dziewczynie, która przepowiedziała mu klęskę i bardzo zależało mu na tym, by móc z nią jeszcze przez chwilę porozmawiać. Wielu z jego żołnierzy znało język polski - zatem kilku udało do miasta by ją odnaleźć. Zawitali do domu Tomaszewskiego, jej ojca, a tam usłyszeli, że gdy Anna dowiedziała się o porażce Wielkiej Armii to straciła wszelką nadzieję na odrodzenie Polski i z rozpaczy pękło jej serce. Wspomniał też, że jego córka od dawna miała przeczucie rychłej klęski, ale wtedy starał sobie to tłumaczyć strachem dziewczyny o los Cesarza, wszak miała się w nim skrycie podkochiwać. Gdy posłańcy wrócili do Napoelona i opowiedzieli o tym co powiedział ojciec Anny, Wódz spochmurniał jeszcze bardziej i nie odezwał się do nikogo aż do następnego dnia.

Może to właśnie tamten ciepły czerwiec i piękno fordońskiej przyrody spowodowały, że wielki wódz zbagatelizował mroźne rosyjskie zimy i poniósł sromotną klęskę?

Jeremi

Jeremi bo zgodnie z Uchwałą nr XV/257/11 Rady Miasta Bydgoszcz dąb szypułkowy (Quercus robur) położony w na skarpie w Pradolinie Wisły został uznany za pomnik przyrody o nazwie „Jeremi”. Dlaczego Jeremi ? Dlatego, że niespełna 100 lat temu, Jeremi Przybora spędził 3 lata w majątku Miedzyń Wielki (nie mylić z osiedlem Miedzyń po zachodniej stronie Bydgoszczy), który jego ojciec Stefan kupił w 1924 roku w nadziei, że dorobi się tu fortuny jako właściciel ziemski.

W książce „Przymknięte oko opaczności. Memuarów część I” Jeremi Przybora wspomina malowniczość tego miejsca: wąwozy, aleje drzew owocowych, dąb Napoleona, pola uprawne, widok na pradolinę Wisły z konturem pałacu w Ostromecku. Lato w Fordonie wspomina z rozrzewnieniem: jazdę konną, znajomości z dziećmi ze wsi, eskapady i wyprawy przyrodnicze i łowieckie.

Przez trzy lata pobytu w majątku źle wspomina tylko uciążliwe jesienno-zimowe dojazdy do gimnazjum Kopernika w Bydgoszczy. Najpierw trzęsącym się wozem z bańkami z mlekiem do stacji Fordon, później pociągiem w wydzielonych dla uczniów przedziałach, gdzie panowała ówczesna fala(!), dalej tramwaj i w końcu szaleńczy bieg, żeby zdążyć przed pierwszym dzwonkiem na lekcje.

Uff! Koniec opowieści ale mam nadzieję, że było ciekawie.

W keszu certyfikaty i fanty na wymianę (do certyfikatu FTF dołączony gadżet do zabrania).

PS. Miejsce często odwiedzane; należy uważać aby nie spalić skrytki.