Bitwa pod Świecinem, Świecino (17 września 1462) – Niepowodzenia w walce z Zakonem Krzyżackim w pierwszych latach wojny trzynastoletniej skłoniły króla Kazimierza Jagielończyka do reorganizacji armii i oparcia się na wojskach zaciężnych. Dowództwo tych wojsk powierzono marszałkowi nadwornemu Piotrowi Duninowi. Po kilku mniejszych akcjach Dunin podjął w połączeniu z siłami Gdańska zakrojone na szeroką skalę działania wyniszczające na północnym Pomorzu. 17 września jego wojska, liczące ok. 2 tys ludzi, zostały zablokowane pod wsią Świecino w pobliżu Jeziora Żarnowieckiego przez oddział Krzyżaków w sile 2700 ludzi (w tym 1300 chłopów).
Dzięki umiejętnemu rozlokowaniu i współdziałaniu jazdy, piechoty oraz warownego taboru Polacy zdołali odeprzeć dwukrotne ataki krzyżackie, a po przejściu do natarcia w ciężkiej walce zdobyć umocniony obóz nieprzyjaciela. Straty po obu stronach były duże: ok. 1000 Krzyżaków i ok. 250 Polaków. Zginął dowódca wojsk zakonnych Fritz Raweneck, a Piotr Dunin został ranny.
Choć bitwa nie była wielka, pozwoliła stronie polskiej na odzyskanie inicjatywy w wojnie trzynastoletniej i podniosła prestiż polskiego oręża, zachwiany po klęsce chojnickiej. By odszukć kesza nie trzeba wchodzić na ogrodzony teren.
https://twojahistoria.pl/encyklopedia/leksykon-bitew/bitwa-pod-swiecinem-17-wrzesnia-1462/