Wał Pomorski (właśc. niem. Pommernstellung) – część systemu umocnień wschodniej granicy III Rzeszy, powiązana na południu z Międzyrzeckim Rejonem Umocnionym i z linią odrzańską, rozbudowaną na rubieży: Szczecinek, Wałcz, Tuczno, Gorzów Wielkopolski.

Więcej informacji tutaj.

B-Werk to jeden z największych bunkrów Wału Pomorskiego. Dziś funkcjonuje jako muzeum militarne, gdzie można zwiedzić jego wnętrze oraz zapoznać się z zebranymi zbiorami i historią Wału Pomorskiego. Przed bunkrem znajduje się również wystawa pojazdów militarnych, wśród zbiorów również oryginalny czołg.

Budowa Bunkra rozpoczęła się w 1934 roku. Jest to jeden z 7 dwukondygnacyjnych bunkrów ciężkich na  całym Wale Pomorskiem i do tego najlepiej zachowany. Wyposażony w cztery stanowiska dla ciężkich karabinów maszynowych przy czym jedno z nich znajdowało się w kopule pancernej a dwa kolejne w unikalnych kazamatach pancernych. Jego zadaniem była obrona jednej z najważniejszych dróg prowadzących w głąb Niemiec przed ewentualnym atakiem wojsk polskich. Znajdują się tu również takie pomieszczenia jak: maszynownia, w której były agregaty prądotwórcze, pomieszczenie dowódcy, pomieszczenie opatrunkowe, własne ujęcie wody, pomieszczenia dla żołnierzy oraz inne. Wejścia do obiektu broni zapadnia. Obiekt znajduje się na oznakowanej trasie Zachodniopomorskie Fortyfikacje.

Dwukondygnacyjny trzesiecki B-Werk pochodzi z 1934 r. należał do tzw. schronów ciężkich. Tego typu obiekty powstawały w miejscach strategicznych, a ich ściany o  150 cm grubości miały najwyższą odporność ogniową. 

Na poziomie górnym znajdowało się pięć stanowisk ogniowych – trzystrzelnicowa kopuła pancerna wyposażona w CKM, dwie kazamaty bojowe chronione płytami pancernymi o grubości 20 cm oraz trzy przeciwrykoszetowe strzelnice w ścianach od strony zachodniej. Na dolnej (podziemnej) kondygnacji ulokowana była m.n. maszynownia, pomieszczenie dla oficerów, pomieszczenia opatrunkowe, wartownia, skład amunicji, w.c. oraz ujęcie wody. 

Obiekt przystosowany do obrony okrężnej. Do obserwacji pola  walki służyły cztery peryskopy umieszczone na górnym stropie. Ponad powierzchnię terenu wystawały jedynie strzelnice. Zarówno pancerne płyty, jak i żelbetowe ściany pokrywał w odcieniach brązu i zieleni kamuflaż. Dodatkowo strop zamaskowany był trawą, a wokół nasadzono krzewy i małe drzewka. 
Kilkadziesiąt metrów przed schronem od strony miasta przebiegał rów przeciwczołgowy, a jezdnię (wylot z miasta) blokowała zapora w postaci stalowych dwudteowników zamontowanych w betonowych gniazdach. 

Zgodnie z założeniami obsada trzesieckiego bunkra mogła liczyć ok. 45 żołnierzy. Schron bojowy ulokowano na skraju rozległego płaskowyżu. W jego najbliższym sąsiedztwie umiejscowiono również, w najwyższym punkcie wzniesienia (dz. teren Lasku Zachodniego), schron na przeciwpancerne działo i amunicję. Pozbawiony dzisiaj stropu stanowi poważne niebezpieczeństwo dla tych, którzy nie patrzą pod nogi. 

Po drugiej stronie drogi, na nadjeziornej skarpie, zachowały się ruiny drugiego małego schronu bojowego. Jest to dwusektorowy obiekt ze strzelnicami chronionymi płytami pancernymi z dwóch kierunków.

SKRZYNKA

Mała, z certyfikatami. Pod ostatnim elementem betonowej zapory.

UWAGA: Pod innym elementem zapory znajduje się skrzynka nietypowa OP9QAH z geościeżki "Nie mam czasu jadę czołgiem..." - proszę nie pomylić.