W połowie XVI w., gdy właścicielem Pińczowa był Mikołaj Oleśnicki, miasto stało się jednym z głównych ośrodków polskiej reformacji. Działali tu początkowo kalwini, a w latach 1559-1569 istniała główna siedziba arian - braci polskich. Był to okres największej świetności Pińczowa, zwanego nawet wówczas Atenami Polskimi. W mieście odbyły się22 synody innowiercze. Na jednym z nich, który miał miejsce w 1556 r., nawoływano do zjednoczenia ruchów reformackich w Polsce. Z zadaniem tym przybył Jan Łaski - głośny reformator religijny działający wcześniej w Saksonii i Anglii, przyjaciel Erazma z Rotterdamu. Przebywał w Pińczowie do śmierci w 1560 r. gdzie został pochowany w prezbiterium miejscowego zboru. Jego nazwisko wyryto na Pomniku Reformacji w Genewie.
Kościół pod wezwaniem Jana Ewangelisty od 1559 roku pełnił funkcję zboru ariańskiego. Sąsiadujący z kościołem poklasztorny budynek paulinów (obecnie siedziba Muzeum Regionalnego), w okresie reformacji gimnazjum humanistyczne i ariańska Akademia. W wyniku kontrreformacji z okresu tego pozostało niewiele śladów materialnych. Jedną z najbardziej oryginalnych pamiątek jest tzw. „Nagrobek żony arianina”, który zachował się w gotyckiej kruchcie kościelnej dawnego zespołu klasztornego paulinów. To okazałe, późnorenesansowe dzieło, zmarłej żonie i dwóm synom ufundował w 1618 r. najprawdopodobniej mieszczanin pińczowski. Tablica zawiera obszerny tekst w języku polskim, który układa się w akrostych. Pierwsze litery poszczególnych wierszy tworzą imię i nazwisko zmarłej: Anna Matiaszowa Jakubczykowa z domu Łaszczów.
Tytułowe współrzędne doprowadzają przed wejście do kościoła pod wezwaniem Św. Jana Ewangelisty, w którego kruchcie „Nagrobek żony arianina”. Po jego lewej stronie kwadratowa tablica epitafijna kanonika. Rok jego śmierci oznacz ABCD.
Skrzynka na współrzędnych N 50 31.(B-D)(B-D)(D-C-A) E 20 31.(D)(D-C)(B+A)