[LSS] Brukowana droga w lesie do tartaków

Historia:

Jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Rumi i Zagórza było wybudowanie linii kolejowej łączącej Gdańsk ze Słupskiem i dalej Szczecinem i Berlinem.

Odcinek torów prowadzących ze Słupska do Sopotu przez Wejherowo i Rumię został oddany do użytku 1września 1870 roku. Niestety, w pobliżu Rumi i Zagórza początkowo nie wybudowano nawet stacji ani przystanku osobowego.

Mieszkańcy okolicznych wsi wielokrotnie pisali petycje do Towarzystwa Kolei Berlińsko-Szczecińskiej o wybudowanie przystanku kolejowego w Zagórzu. W tym czasie jednak nie posiadali oni tak dużych wpływów, aby w trakcie budowy doprowadzić do powstania punktu zatrzymań pociągów lub ładowni towarowej. Nie pomogły również monity właściciela Janowa Wirtschafta z prośbą o wybudowanie w pobliżu jego majątku przystanku lub bocznicy towarowej. W odpowiedzi władze kolejowe sugerowały korzystać z najbliższych istniejących stacji w Chyloni i Redzie.

Zmianę w tej kwestii przyniósł dopiero rok 1880, kiedy zarząd nad liną kolejową przeszedł w kompetencje państwowej Dyrekcji Kolei Wschodniej w Bydgoszczy. Kolej Wschodnia pozytywnie rozpatrzyła prośbę mieszkańców Rumi i 8 sierpnia 1880 roku zezwolono na powstanie nowego niewielkiego przystanku w postaci niezadaszonego 90-metrowego ziemnego peronu, który miał być zlokalizowany w pobliżu strażnicy nr 233, na południowy zachód od skrzyżowania kolei z drogą Gdańsk – Słupsk, czyli dokładnie w tym samym miejscu, gdzie obecnie znajduje się stacja Rumia.

Już po kilkudziesięciu latach, w 1907 roku zapotrzebowanie na ruch pasażerski i towarowy było tak duże, że podjęto decyzję o budowie nowej stacji kolejowej z dworcem i czterem torami. Kiedy przeorganizowano tory do łatwiejszej obsługi pociągów towarowych, zbudowano również dwa duże place przeładunkowe, plac składowy drewna i rampę załadunkową.

Dworzec Rahmel – Sagorsch (pol. Rumia-Zagórze) ukończono w 1909 roku, jednak już w 1916 roku ruch wzrósł tak znacząco, że dokonano jej dalszej rozbudowy.

 Choć linia kolejowa wpłynęła znacząco na rozwój turystyki w Zagórzu, to nie można zapominać o jej znaczeniu towarowym. Lokalna ludność szybko wykorzystała jej potencjał. Jak zostało wspomniane wcześniej, gospodarze i leśnicy z Leśnictwa Gniewowo szybko rozpoczęli pisanie petycji do Dyrekcji Kolei o budowę w Rumi-Zagórzu bocznicy towarowej. Liczyli oni, że dzięki łatwej dostępności kolei będą mogli zarabiać na eksporcie wyrobów drzewnych do Gdańska i innych dalej położonych miejscowości.

Już w latach 70., 80. i 90.XIX wieku okoliczne leśnictwa i właściciele tartaków organizując wspólne zbiórki budowali brukowane leśne drogi, które prowadziły bezpośrednio do stacji kolejowej. Miały one ułatwić transport drewna w dół do głównej drogi i linii kolejowej. Zainteresowanych korzystaniem z bocznicy kolejowej i leśnych dróg było bardzo wielu –m.in. właściciele pobliskiego tartaku, którzy chcąc ułatwić sobie transport między zakładem a bocznicą wybudowali nawet niewielką kolej wąskotorową o długości kilkuset metrów, którą w latach 1915-1916 znacznie rozbudowano.

Jedna z takich brukowanych dróg łączyła Zbychowo z dworcem i przebiegała tuż przy Leśnej Restauracji Auerhahn.

Przy owej drodze, na pewnym odcinku, niegdyś istniała również niewielka linia kolejki wąskotorowej pomagająca w transporcie drewna w dół drogi do stacji kolejowej. Zaraz za Górą Markowca na początku drogi zachowały się jeszcze szczątki drewnianych podkładów kolejowych pochodzących właśnie z tej kolei. Sama droga zachowała się do dzisiaj w dość dobrym stanie. Obecnie korzystają z niej służby leśne i, podobnie jak przed wiekami, turyści i spacerowicze.

Przez tę właśnie drogę przebiega rumski odcinek pieszego szlaku Zagórskiej Strugi oznaczonego kolorem czarnym.

Inna brukowana leśna droga łączy do dziś leśniczówkę Piekiełko ze Szmeltą. Wiele jednak wskazuje, że została ona wybudowana wcześniej niż pozostałe leśne drogi w okolicy. Nazywany Szlachtową Drogą malowniczy trakt miał powstać już na początku XIX wieku. Sfinansował go gdański radca prawny Krystian Szlachta, który był właścicielem późniejszej leśniczówki Piekiełko, chcąc by jego żona mogła skróconą drogą (nie przez Bieszkowice i Koleczkowo) dojechać powozem konnym do Królewskiej Drogi (dzisiejsza ulica Sobieskiego, droga krajowa) a nią przez Chylonię i Sopot do Gdańska, gdzie „zażywała rozkoszy wielkiego miasta”.

Skrzynka:

Stań przy kamiennym drogowskazie, na który wskazują współrzędne ( tak, abyś za plecami miał/a napisy Rumia i Zbychowo), przetnij drogę i wejdź w las.

Po kilkunastu metrach wypatruj, tuż przy sporym dębie, drugiego drogowskazu, tym razem opencachingowego, stworzonego specjalnie na potrzeby tej skrzynki ;)

Gdy już go zlokalizujesz, to odmierz od niego 13 metrów na azymut 5  20 metrów na azymut 320.

Dla osób bez kompasu - kierunek północny - zachód.

W razie problemów - patrz spojler.

W miejscu ukrycia znajdziesz skrzynkę w maskowaniu i zamaskowaną, oraz obok - również zamaskowane - narzędzie umożliwiające wpis do nietypowego logbooka, w pancernym opakowaniu, gdyż poprzedni pojemnik na narzędzia (z dość grubego plastiku) został zniszczony przez jakieś złośliwe, leśne demony a certyfikaty zostały przez nich chyba zjedzone ;)

Bez tego narzędzia wpis nie będzie możliwy długopisem, ani ołówkiem a nie wiem też czy pieczątka da radę.

Pierwszy element logbooka zawiera nazwę i numer kesza, proszę go odkładać tak, aby zawsze był pierwszy.

W pojemniku z narzędziem znajdują się pamiątkowe certyfikaty dla zdobywców.

Bardzo proszę po wszystkim starannie wszystko ukryć i porządnie zamaskować.

Życzę udanej zabawyi powodzenia !

Edycja, 20.08.2023.

Po ataku leśnego demona, tudzież wilkołaka czy innego sprawcy ( człowieka wykluczyliśmy, gdyż ślady gryzienia taśmy i naklejki na szklanym słoiku raczej go wykluczają ) trzeba było zbudować nowy, tym razem pancerny kesz, demono i wilkołakoodporny, gdyż poprzednią wersję rozwalił praktycznie w drobny mak, maskowanie pogryzł, logbook wywalił a certy rozrzucił po lesie, bo te z pierwotnej wersji, ukryte tydzień przed publikacją kesza, znalazłam porzucone jakieś około 80 m dalej od pojemnika.I niestety, ale tylko dwie sztuki plus pogryzioną strunówkę. Zajadła to musiała być bestia. ;)

Teraz, zarówno pojemnik z logbookiem jest masywny ( waży 7 kg), jak i narzędzie zostało dobrze ukryte przed jego zębami. Oby przetrwało, dlatego bardzo proszę - maskuj jak najlepiej, żeby nic nie było widoczne i nie było w stanie go zwabić.