Stanisław Karwowski – (ur. 25.02.1848 w Lesznie, zm. 1917 w Berlinie )
Pochodził z mazowieckiej szlacheckiej rodziny herbu Pniejna, osiadłej w miastach Wielkopolski. Syn Adama Karwowskiego, nauczyciela matematyki i polskiego w gimnazjum w Lesznie i matki Ferdynardy Habdank Białoskórskiej. Ukończył gimnazjum w Lesznie, studiował na uniwersytetach we Wrocławiui w Berlinie, w 1870r. otrzymał w Halle tytuł doktora w dziedzinie filozofii pracą pt. De Livonia imperio Sigismundi Augusti, regis Poloniae subjecta.
Profesor w Królewskim Katolickim Gimnazjum w Ostrowie Występował przeciwko germanizacji. W 1874 przesiedlony przymusowo, za odmowę nauczania w języku niemieckim, do Żagania. Później pracował jeszcze jako profesor gimnazjalny w Głubczycach. W 1907 r. jako emeryt zamieszkał w Poznaniu, gdzie był m.in. wiceprezesemPTPN. Został pochowany w Poznaniu na starym cmentarzu świętomarcińskim.
Badacz dziejów Wielkopolski. Członek Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego, przewodniczący Wydziału Historyczno-Literackiego Towarzytwa Przyjaciół Nauk Interesował się dziejami Wielkopolski, ale także i Śląska oraz genealogią wybitnych rodzin szlacheckich.
W dorobku Karwowskiego wysuwa się na czoło 3 tomowa Historia Wielkiego Księstwa Poznańskiego, którą ocenia się jako nieocenioną kronikę życia politycznego oraz społeczno-kulturalnego z okresu zaboru. Publikował w <>, <<Przeglądzie Wielkopolskim>> i innych.
Autor monografi wielkopolskich miast: Gmiezna, Leszna, Jarocina, Lwówka, Rakoniewic Jarocin i jego dziedzice (1903); Genealogia Łodzia Brodnickich (1910); Szlachta polska a chłopi (1911); Lwówek i jego dziedzice (1914); Leszczyńscy herbu Wieniawa (1914) oraz wiele innych.
Pochowany na cmenatarzu św. Jana Vianneya w Poznaniu