Obiekt wyróżnia się monumentalną architekturą. Jest największym, po warszawskim Pałacu Kultury i Nauki, socrealistycznym zabytkiem w Polsce.
Koncepcja wzniesienia domu kultury dla Dąbrowy Górniczej powstała już w 1945 r. Pomysłodawcą tej idei był wojewoda śląsko-dąbrowski generał Aleksander Zawadzki. Budynek został zaprojektowany przez Zbigniewa Rzepeckiego (1901-1973). W 1949 r. powołano Komitet Budowy Domu Kultury, a budowa rozpoczęła się w maju 1951 r. Generalnym wykonawca było Zjednoczenie Budownictwa Miejskiego w Sosnowcu. Środki na wzniesienie gmachu pochodziły z budżetu państwa, związków zawodowych, czynów społecznych i od mieszkańców Dąbrowy Górniczej. Uroczyste otwarcie obiektu miało miejsce 11 stycznia 1958 r. Wówczas gmach otrzymał nazwę „Domu Kultury Zagłębia”. Budynek od początku stał się wizytówką Dąbrowy Górniczej będąc największą placówką kulturalno-oświatową w mieście. W 1992 r. zmieniono nazwę na „Dąbrowski Pałac Kultury”. Na przestrzeni lat obiekt był wielokrotnie przebudowywany. W 2006 r. udostępniono odrestaurowaną salą teatralną. Od kwietnia 2011 r. do listopada 2014 r. przeprowadzono generalny remont budynku. Zakres prac obejmował zarówno remont elewacji oraz wnętrz (m.in. odrestaurowanie zabytkowych sztukaterii, boazerii, parkietów i elementów wyposażenia wnętrza). Na poddaszu znalazły się nowe pomieszczenia.