Bardzo mało wiemy, w zasadzie tyle, co poniżej.

„Za Płazowem na rzece Różańcu stały dwa młyny, każdy o jednym kamieniu. Pierwszy z nich należał do Grochów, drugi do Żuków. Mieszkał też w Płazowie trzeci młynarz Iwan Kuryi. Najprawdopodobniej przejął od niego młyn Iwan Groch. Warto dodać, że przy młynie była stępa i folusz. Oprócz mieszczan płazowskich z usług tych młynów korzystali także poddani z Rudy Różanieckiej.” Tak pisze Adam Łazar w artykule „Historia Płazowa 1614 – 1939” [Rocznik Lubaczowski, 3, 1985], cytując Inwentarze starostwa lubaczowskiego z 1729 i 1762 roku oraz Lustrację dóbr królewskich woj. bełskiego w pow. bełskim i lubaczowskim z 1764.
Trzy rodziny dały początek trzem osadom: Grochom, Żukom i Kuryjom. 

O małżeństwie młynarzy Grochów wspomina w swoich zapiskach Karol Notz. Notz, nauczyciel z Niska, który w 1904 roku na zlecenie stowarzyszenia Grono Konserwatorów Galicji Wschodniej we Lwowie inwentaryzował zabytki w ówczesnym powiecie cieszanowskim. Przy opisie cerkwi w Płazowie zanotował, że na nawie świątyni namalowany jest napis: „Świątynię tę (…) Mikołaja Stertyńskiego kosztem mieszczan miasta Płazowa za przyłożeniem się Iwana Grocha i żony jego Katarzyny roku bożego 1798”. (Jadwiga Styrna, Agata Mamoń Zabytki ziemi lubaczowskiej. Przemiany w latach 1904-2004 na podstawie rękopisu Karola Notza, Kraków 2004). W roku jest błąd, powinno być roku 1728, bowiem drugą cerkiew w Płazowie zaczęto budować w 1728 roku.  

Usytuowanie administracyjne tych trzech miejscowości nie jest do końca jasne. W ostatnim dwudziestoleciu XIX w. Grochy funkcjonowały jako przysiółek Huty Różanieckiej. Kuryje zaś i Żuki jako grupy domów koło Huty Różanieckiej. 
Z kolei na początku XX wieku Grochy i Kuryje zaliczano do przysiółków Huty Różanieckiej, Żuki natomiast były przysiółkiem Rudy Różanieckiej. Zgodnie z danymi z począku wieku XX, dotyczącymi parafii greckokatolickiej w Płazowie miejscowości te należały do Rudy Różanieckiej (Tomasz Róg Dzieje Płazowa (1614 – 2014) Zarys monograficzny, Narol, 2014). 
Od 1 kwietnia 1935 zaczęła funkcjonować zbiorowa gmina wiejska Płazów do której weszła m.in. gromada Huta Różaniecka (z przysiółkami Bachory, Grochy, Huta Stara, Korkosze, Maziarnia, Podsigła, Rebizanty, Kuryje, Żuki). 
W 1925 w Grochach było 207 wiernych greckokatolickich.  
Liczba gospodarstw, za mapą WIG z 1938 roku: Grochy 22, Kuryje 7, Żuki 4.
Mieszkańcy zostali wysiedleni w 1945 roku na teren Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej oraz w ramach akcji „Wisła” na Ziemie Odzyskane.

Stowarzyszenie Geoturystyczne „Roztocze Wschodnie” wyprodukowało film „Nieistniejące wsie Roztocza Wschodniego - Kuryje, Grochy, Żuki”:  link

Krzyż z 1912 r. na terenie byłej miejscowości Grochy.

Inskrypcja w języku ukraińskim:

Zbaw Boże lud Twój, i błogosław dziedzictwo Twoje
Ten krzyż postawił Dmytro i Maria Kłymus
sioło w Grochach dnia 4 kwietnia roku 1912

Tłumaczenie za serwisem kamiennekrzyze.pl (http://kamiennekrzyze.pl/ruda-rozaniecka-7)

Inskrypcja jest bardzo płytka, poszczególne linie napisu odbiegają od poziomu. Być może krzyż został zakupiony z pustym miejscem na inskrypcję, a jej rytowaniem zajął się sam fundator, któremu ktoś napisał tekst na kamieniu.

Kesz: PET, blisko po prawej stronie krzyża. Zawiera tylko logbook. Weź ze sobą ołówek.

Aby skrzynka przetrwała jak najdłużej: bardzo proszę o dokładne zakręcanie pojmnika. 

Zamaskuj tak, jak zastałaś/zastałeś.