Silginy (dawniej Zelginy, niem. Sillginnen). Wieś położona jest w powiecie kętrzyńskim, w gminie Barciany.

Wieś założona w 1422 jako majątek rycerski na 14 włókach, w połowie drogi między zamkiem w Barcianach a strażnicą w Sępopolu. Wcześniej były w tym miejscu dwie strażnice rycerskie Zakonu Krzyżackiego. Zakon Krzyżacki założył pruskie dobro służebne, z obowiązkiem służby zbrojnej na rzecz zamku w Barcianach (dwie służby rycerskie według innego źródła). Rycerz, który otrzymał to nadanie najprawdopodobniej był rodowitym Prusem. Można także sądzić, że nazywał się Swilge, ponieważ od tego imienia wzięła się nazwa wsi Swilginai. W dokumentach niemieckich nazwa wsi zapisywana była później jako Swilligen i dopiero około 1780 r. przyjęła się pisownia Sillginnen.

Majątek ziemski istniał w tym miejscu już w pierwszej połowie XV wieku. Wiadomo, że w 1626 roku należał do rodziny von Kreytzen. W późniejszym okresie wielokrotnie zmieniał właścicieli. W pierwszej połowie XIX wieku dobra należały do pani von Viereck. Za jej czasów, w 1836 roku wybudowano tutaj pałac. Zaangażowany w powstawanie projektu, był Karl Friedrich Schinkel - niemiecki architekt, urbanista, projektant i malarz, jeden z wybitniejszych twórców klasycyzmu w Królestwie Prus, tworzący także w stylu arkadowym.

Zaprojektował, ustanowiony we Wrocławiu 10 marca 1813 r. kształt orderu Krzyża Żelaznego, można by też uznać to za jego podpis (dwa krzyże) , znajdujące się na budynku od strony drogi (zachodniej).

Po śmierci właścicielki majątek przeszedł w drodze dziedziczenia na hrabiów von und zu Egloffstein, właścicieli dużych dóbr ziemskich z siedzibą w Arklitach. W latach 80-tych XIX wieku majątek był w posiadaniu Edmunda Klappera, a od 1914 roku barona Reinholda von Lüdinghausen. Od 1927 roku część gospodarcza oraz ziemia należały do Wschodniopruskiego Towarzystwa Ziemskiego, natomiast właścicielem pałacu i parku była rodzina von Kalckstein, a następnie Monfred Pehlke, reprezentujący organizację „Bund der Gothen”. Po dojściu w Niemczech Hitlera do władzy stowarzyszenie to zostało wywłaszczone a pałac został przejęty przez NSDAP.

Najpierw urządzono tu ośrodek szkoleniowy dla Hitlerjugend, a później dom starców, w czasie wojny w pałacu był przytułek dla psychicznie chorych. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pacjenci zostali wymordowali, część zabudowań została spalona.

Po drugiej wojnie światowej na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, natomiast pałac zaadaptowano na ośrodek kolonijny dla dzieci, a następnie urządzono w nim mieszkania. W latach 70-tych XX wieku, po wybuchu butli z gazem i spowodowanych tym uszkodzeniach, budynek został opuszczony. Od tego czasu stopniowo niszczał. W roku 1993 pałac został zakupiony przez polsko-niemiecką fundację Dittchebuche e.v. z Elmshorn z zamiarem urządzenia w nim Domu Przyjaźni Polsko-Niemieckiej. Podjęto wówczas prace porządkowe i zabezpieczające. W 1994 roku remont przerwano i od tego momentu budynek ponownie popada w ruinę. Przed 2005 rokiem zawaliła się część murów i fragment dachu.

Zabytki

• Neoklasycystyczna budowla (obecnie ruina), nawiązuje do włoskiej architektury pałacowej. Jest to obiekt murowany z cegły i otynkowany, podpiwniczony. Wzniesiono go na rzucie wydłużonego prostokąta. Trójkondygnacyjna część środkowa przykryta została dachem czterospadowym, boczne, dwukondygnacyjne, przykryto dachami dwuspadowymi. W części środkowej znajduje się płytki obustronny ryzalit, natomiast w elewacji bocznej, od strony południowo-wschodniej – ryzalit półkolisty, szerokie schody prowadzące do parku, a na piętrze balkon z ozdobną, żeliwną balustradą. Elewacje ujęte zostały boniowaniem i zwieńczone ozdobnymi gzymsami, gzymsy oddzielają też poszczególne kondygnacje. W dolnej kondygnacji umieszczone zostały okna zamknięte półkoliście, w wyższych są prostokątne, w tynkowanych obwódkach. W otoczeniu pałacu znajdują się pozostałości dawnego parku o charakterze krajobrazowym.
• Park, zaniedbany i zdewastowany.
• Część zabudowań folwarcznych wraz z czworakami.
• Murowany most na rzece Liwnie.
• Kilka domów z zabudowy wiejskiej, w tym dawna karczma, niektóre ze ścianami z „muru pruskiego”.
• Brukowana droga (fragment od drogi głównej w kierunku kolonii Krelikiejmy Kolonia.
• Przydrożny krzyż (miejsce uroczystości, w tym „majowe”).