Ścieżka „Wilcze Echa” Jest to seria o najważniejszych i najbardziej brawurowych bitew, akcji oraz postaci Żołnierzy Wyklętych, którzy - walcząc z przeważającymi i lepiej wyposażonymi oddziałami ludowego Wojska Polskiego i Armii Czerwonej – potrafili dokonywać cudów odwagi. Seria jest dalszą kontynuacją szlaku „Tropem Wilczym”  będącym w rejonie Dobrego Miasta

8 lipca 1945 r. w Puszczy Knyszyńskiej, pod OGÓŁAMI, zgrupowanie partyzanckie Armii Krajowej Obywatelskiej "Piotrków", liczące blisko 200 ludzi, zostało zaatakowane przez dwukrotnie liczniejsze siły 1 pułku piechoty LWP oraz funkcjonariuszy UB wsparte artylerią. Sprawne dowodzenie mjr. Aleksandra RYBNIKA "Jerzego", a przede wszystkim por. Hieronima PIOTROWSKIEGO "Jura", pozwoliło partyzantom na przerwanie okrążenia i przy minimalnych stratach własnych wycofanie się przez otaczające obozowisko bagna. Starcie partyzanckich oddziałów, wiernych legalnym władzom Rzeczypospolitej, z wspieranymi przez Sowietów siłami komunistycznymi było jedną z największych bitew partyzanckich na Białostocczyźnie.
W niedzielę 8 lipca 1945 r. o godz. 13:30 jedno z obozowisk Zgrupowania „Piotrków” położone w rejonie Ogół, w którym przebywało wówczas blisko 180 partyzantów, zostało zaatakowane przez grupę operacyjną PUBP w Białymstoku wspartą pododdziałami 1 pp 1 DP im. Tadeusza Kościuszki (łącznie około 400 ludzi). Strona atakująca użyła w walce artylerii oraz lotnictwa. Przeciwnikowi nie udało się uzyskać efektu zaskoczenia i rozwijające się natarcie zostało powstrzymane siłami plutonu żandarmerii oraz plutonu kawalerii. Do walki stopniowo włączały się elementy 2 kompanii 42 pp, jednak wobec znacznej przewagi sił przeciwnika Zgrupowanie zmuszone zostało do odwrotu. Wprawdzie obozowisko, wraz z taborem i kuchnią, wpadło w ręce przeciwnika, jednak partyzantom udało się wycofać pod ogniem artylerii ponosząc przy tym minimalne straty. Odbito wówczas z rąk przeciwnika 10 aresztowanych oraz wzięto 9 jeńców. Podczas dwugodzinnej walki zginęło 2 żołnierzy AKO: kpr. NN „Mściwy” oraz strz. Tadeusz Dresler „Wężyk”, a 3 trafiło do niewoli (we wspomnieniach oraz literaturze pojawia się również trzeci zabity – strz. NN „Wrzos”; sprawa pozostaje nierozstrzygnięta). Przeciwnik stracił natomiast co najmniej 3 zabitych żołnierzy, zginęli: zastępca dowódcy pułku ds. polityczno-wychowawczych kpt. Eugeniusz Oksanicz, ppor. Władysław Bartel oraz kpr. Jan Pochwatka.
Pomimo odniesionej porażki strona komunistyczna w oparciu o sfałszowane meldunki wykreowała za pomocą aparatu propagandowego obraz zwycięskiej bitwy. Jeszcze w latach 80. XX w. w literaturze poświęconej tzw. „utrwalaniu władzy ludowej” można było spotkać informacje, że „banda”, jak to wówczas określano oddziały partyzanckie podziemia niepodległościowego, straciła w walce 43 zabitych, 25 wziętych do niewoli, 1 ckm, 5 rkm, 2 automaty oraz 6 kb. Jednocześnie w histerycznym tonie szkalowano podziemie niepodległościowe nazywając je w prasie i ulotkach „zbirami faszystowskimi”, „ludźmi bez żadnej ideologii”, „zbiorem mętów reakcyjnych”, „volksdojczami”, „pospolitymi zbrodniarzami” oraz „wrzodami na zdrowym organizmie społeczeństwa”.

Odpowiedź podstaw do wzoru : 
N 54°  14. X 
E 20°  46. Y

Pytanie : Ilu aresztowanych odbito z rąk przeciwnika a ilu wzięto do niewoli?

A  -  9 odbito i 10 wzięto do niewoli      – X 576   Y- 058
B -   10 odbito i 9 wzięto do niewoli      – X-030   Y- 958
C -   9 odbito i 9 wzięto do niewoli         – X-353   Y- 566