Miejsce upamiętniające eksterminację ludności żydowskiej - pierwotnie w miejscu, w którym klęczeli żydzi był usypany kopiec z ziemi, z licznymi kwiatami, obramowany kamieniami polnymi. Obecnie po rewitalizacji rynku, na murek za obiektem restauracyjnym, została wmurowana tablica pamiątkowa. 

Historia zagłady ludności żydowskiej

Żródło: https://teatrnn.pl/leksykon/artykuly/miedzyrzec-podlaski-sztetl/#zaglada 

9 października 1939 r. Międzyrzec został zajęty przez wojska niemieckie. Na społeczność żydowską została nałożona kontrybucja pieniężna. W grudniu wydano zakaz sprzedaży i dzierżawy własności żydowskiej. W 1940 r. utworzono getto między ulicami Brzeską, Warszawską, Szkolną i Żelazną. Żydom zakazano uczęszczać do lokali poza gettem i korzystać z publicznych środków lokomocji. Do Międzyrzeca deportowani byli Żydzi z różnych miast, z Nasielska, Kalisza, Suwałk, Pułtuska i Serocka. 17 II 1940 r. 2295 osób zostało wysłanych do obozów pracy przymusowej do Turowa, Krzewicy, Rogoźnicy. Około 2 tys. Żydów wykorzystano do prac przy irygacji Krzny koło Międzyrzeca i Rogoźnicy. Niemcy utworzyli 6 zakładów szczotkarskich, w których zatrudniali 1000 robotników. W grudniu 1940 r. do Międzyrzeca deportowano 2 tys. Żydów z Krakowa i Mławy. Ludność żydowska była zmuszana do pracy przy budowie dróg i lotniska w Krzewicy. W marcu 1942 r. do międzyrzeckiego getta trafiło 750 osób z Mielca i okolic Krakowa. 17 III 1942 r. została wykonana egzekucja na 15 inteligentach żydowskich i rabinie. Kolejny transport ludności żydowskiej przeprowadzono w maju 1942 r., do getta przywieziono 1100 osób ze Słowacji. W tym czasie w międzyrzeckim getcie znajdowało się 17,5 tys. Żydów. Pierwsza akcja wywiezienia Żydów międzyrzeckich do obozu zagłady odbyła się 25–26 sierpnia 1942 r. Ludność żydowską skupiono na rynku, następnie kierowano na stację kolejową, skąd transportowano do obozów zagłady. W pierwszej deportacji do Treblinki trafiło około 10 000 Żydów, cześć ludzi zginęła w drodze do obozu. Podczas tej akcji Niemcy rozstrzelali około 1000 osób, między innymi chorych ze szpitala żydowskiego i domu starców. We wrześniu i październiku 1942 r. do Międzyrzeca przywiezieni zostali Żydzi z Janowa Podlaskiego, Wohynia, Parczewa, Kodnia, Konstantynowa, Terespola, Wisznic i Sławatycz. Osoby te zostały umieszczone w synagodze na 7 dni bez wody i jedzenia. Drugi transport, wykonany w dniach 6–9 października 1942 r., objął około 7 tysięcy Żydów, głównie kobiety, dzieci i starców. Osoby te trafiły do obozu na Majdanku. Kolejne dwie akcje wywiezienia ludności żydowskiej do Treblinki przeprowadzono w dniach 27–29 października oraz 7–8 listopada 1942 r., w których do obozu trafiło 2–3 tysięcy Żydów. W nocy z 31 II 1942 r. na 1 I 1943 r. Niemcy zabili 6 Żydów. W lutym 1943 r. na cmentarzu żydowskim rozstrzelano 10 żydowskich policjantów. 30 kwietnia 1943 r. dokonano piątego transportu na Majdanek – ok. 1000 osób. 2 i 3 maja tego samego roku na Majdanek deportowano około 3 tysięcy Żydów z Międzyrzeca. Po tej deportacji w mieście pozostało około 1000 Żydów. Ostatni transport odbył się 26 maja 1943 r., ludność trafiła do obozu na Majdanku. W Międzyrzecu pozostało 200 Żydów. Część z nich uciekło do lasów. Początkowo getto zaczęto likwidować w maju 1943 r. Ostatecznie zostało zamknięte 17 lipca 1943 r. Cała dzielnica żydowska została zniszczona. Szacuje się, że przez międzyrzeckie getto w latach 1942–1943 przeszło 24000 Żydów.

O keszu: 

Mikromagnetyk z lewej strony tablicy. Uważaj miejsce ruchliwe! Po wpisie dobrze zakręć i schowaj na miejsce.