Najstarsza wzmianka historyczna dotycząca Jaworza pochodzi z wykazu wsi Księstwa Cieszyńskiego z 1302 r. Istotniejszym dokumentem jest jednak notacja z 1305 r. dotycząca spisu wsi, które miały przekazać bp Henrykowi z Wierzbna dziesięcinę zbożową.
Budowę pałacu rozpoczął pod koniec XVIII wieku baron Jerzy Ludwik Laszowski herbu Nałęcz. Baron, a później jego syn – Jerzy Adam - gospodarzyli w Jaworzu do 1792 roku. Wtedy majątek przejął w spadku baron Arnold de Saint Genois d’Anneaucourt. Wywodzący się z terenów dzisiejszej Belgii baronowie, a wnet hrabiowie, zarządzali Jaworzem do końca XIX wieku.
W 1857r. zarząd nad całością przejmuje potomek barona Maurycy, który jako człowiek obyty w świecie, adaptuje park pałacowy na cele utworzonego uzdrowiska.
Klasycystyczny pałac, brama północna z dwoma postumentami, piętrowa oficyna przybramna, dwie oficyny otaczające i park ze specjalnie dobranymi gatunkami drzew i krzewów, ogrodem różanym, cieplarnią, sztucznymi stawami i kaskadą, kwiatami w gazonach, kolumną z 1818 r. oraz kutymi żelaznymi balustradami. Brama północna ozdobiona jest dwoma postaciami trzymającymi herby, postać z lewej strony z herbem Nałęcz Laszkowskich a z prawej strony z herbem Saint Genois d’Anneaucourt.
Po II wojnie światowej całość majątku zostaje znacjonalizowany i urządzono w pałacu dom dziecka dla dzieci polskich repatriantów z Niemiec i sierot wojennych, później Państwowy Młodzieżowy Zakład Wychowawczy.
W dniu 24 stycznia 2010 r. znaczna część pałacu spłonęła, po czteroletnim remoncie i modernizacji obiektu udało się go przywrócić do użytkowania na początku 2014 r.