GDY SIĘ CHRYSTUS RODZI
Uznawana za jedną z najstarszych polskich kolęd, pieśń ta powstała prawdopodobnie we wczesnej fazie baroku, na przełomie XVI i XVII wieku. Świadczą o tym nie tylko historyczne źródła, ale również charakterystyczna budowa i kompozycja utworu. Elementy chorałowe w połączeniu z tanecznymi akcentami tworzą podniosły, typowy dla epoki nastrój, który w szczególny sposób wyraża radość z narodzin Zbawiciela.
Oryginalna, przemyślana konstrukcja kolędy wskazuje, że mogła ona powstać w środowisku profesjonalnych barokowych muzyków i poetów. Choć niektóre źródła przypisują jej autorstwo księdzu Piotrowi Skardze – jednemu z najsłynniejszych polskich kaznodziejów – historyczni autorzy słów oraz melodii „Gdy się Chrystus rodzi” pozostają nieznani. Anonimowy tekst pieśni znalazł się między innymi w zbiorze ks. Michała Marcina Mioduszewskiego „Pastorałki i kolędy z melodyjami, czyli piosenki wesołe ludu w czasie świąt Bożego Narodzenia po domach śpiewane, a przez X. M. M. M. zebrane” z 1843 roku. Od czasu publikacji lekkim zmianom uległa melodia pieśni, która w pierwotnej wersji była nieco bardziej wyrazista.
Siedmiozwrotkowy utwór opowiada o uwielbieniu Nowonarodzonego Dzieciątka i pokłonach oddawanych Mu przez zdumionych pastuszków. Prowadzeni anielskimi głosami, pasterze udają się do betlejemskiego żłóbka, żeby przywitać swojego Zbawiciela i złożyć należny Mu hołd. „Gdy się Chrystus rodzi” to historia wędrówki do Betlejem, szczerego zachwytu nad Cudem Wcielenia oraz głębokiej radości ze spotkania z Bogiem. Szczególnym wyrazem owej radości, którą co roku przeżywamy wspólnie w naszych rodzinach, jest powtarzający się po każdej zwrotce łaciński refren, wyróżniający kolędę wśród innych bożonarodzeniowych pieśni. „Gloria, gloria, gloria in excelsis Deo”, czyli wzniosłe „Chwała na wysokości Bogu!” to z pewnością jeden z najbardziej charakterystycznych kolędowych wersów.
źródło koledypolskie.pl
W galerii obraz jest w lepszej jakości, przepraszam za niedogodności