Krótka historia parafii pod wezwaniem św. Filipa Neri w Kąkolewnicy

Pierwsza wzmianka o wsi Kąkolewnica, potwierdzona źródłowo, pojawia się w dokumencie z 1418 r. wystawionym przez biskupa krakowskiego Wojciecha Jastrzębca, w którym wyznaczono granice prafii łukowskiej. Po raz drugi rejestrowana jest pod nazwą Cakolewniczy w 1428 roku. W pierwszej połowie XVI wieku następuje rozwój wsi i staje się ona centrum niewielkiego starostwa niegrodowego.

Ziemia ta nie miała swojego kościoła. Na terenie wsi istniał tylko cmentarz pochówkowy i prawdopodobnie kaplica do odprawiania mszy świętej. W roku 1767 dzierżawca dóbr Kąkolewnica - Filip Nereusz Szaniawski na placu cmentarnym zbudował drewniany kościół pod wezwaniem św. Filipa Nereusza. Pierwszym jej kapelanem był ksiądz Józef Benedyktowicz - wikariusz trzebieszowski, który od roku 1770 zamieszkał na stałe w Kąkolewnicy.

Dziesięć lat później utworzono w Kąkolewnicy filię duszpasterską, należącą do parafii Trzebieszów. Należały do niej wioski: Kąkolewnica, Rudnik, Olszewnica i Rusko-Wola (obecnie Polskowola ). Z parafii Radzyń przyłączono Żako-Wolę, a z parafii Łuków - wieś Lipniaki. Parafia Trzebieszów a wraz z nią Kąkolewnica należały do dekanatu łukowskiego, który był częścią diecezji krakowskiej. Wcześniej parafia ta należała do archidiakonatu radomskiego, później przyłączono ją do archidiakonatu lubelskiego.

Kąkolewnica w granicach nowej diecezji znalazła się 2.VII.1818 r. gdy papież Pius VII bullą "Ex imposita Nobis" powołał do życia nową diecezję podlaską albo janowską, w skład której wszedł między innymi dekanat międzyrzecki.

Stary, drewniany kościół z trudem mieścił wiernych, zwłaszcza podczas bardziej uroczystych świąt, jak Boże Narodzenie czy Wielkanoc. W roku 1864 roku, nie zważając na trudności jakie będą stawiać władze carskie, rozpoczęto budowę nowego kościoła. Inicjatorem, a następnie nadzorującym wszystkie poczynania w tej sprawie i podejmującym główne decyzje był ksiądz proboszcz Julian Perzanowski. Głównym fundatorem był właściciel majątku Jurki Franciszek Wissmont. Obaj pełni temperamentu, energiczni i uparci, wspólnie dążyli do realizacji celu z jednakowym poświęceniem.

W budowie kościoła wzięło udział całe społeczeństwo. Każdy pomagał jak mógł. Mimo ofiarność ludzi pieniędzy wciąż brakowało. Wissmont zdobywał potrzebne fundusze wszelkimi dostępnymi środkami. Chłopi wpłacali drobne sumy. Nie szczędzili swych sił, przychodzili ze wszystkich wsi i wykonywali większość robót. Materiał pozyskiwano sposobem gospodarczym. Drzewo pozwolili wycinać ze swoich lasów właściciele dóbr. Glinę i piasek czerpano z olbrzymiego dołu wykopanego w tym celu w środku Kąkolewnicy. Budowę nowego kościoła rozpoczęto nie rozbierając starego, drewnianego. Uczyniono to dopiero po powstaniu fundamentów, uzyskane drewno wykorzystując do budowy szkoły.

Kościół stanął szybko. Już 16 października 1870 roku nastąpiło jego uroczyste poświęcenie, w którym wzięła udział cała hierarchia diecezji i mnóstwo wiernych, nawet spoza parafii. Kościół pod wezwaniem Św. Filipa Neri, zdjęcie współczesne

Kiedy rząd rosyjski zlikwidował zakon reformatów w Białej Podlaskiej, wiele przedmiotów z tego kościoła i kościoła parafialnego przeznaczono do kościoła kąkolewnickiego, m. in.: barokowy ołtarz główny z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego z XVIII wieku, dwa boczne ołtarze, ambonę o charakterze późnobarokowym na daszku z rzeźbą Mojżesza, chrzcielnicę, konfesjonał, szafy. Protokół dziekana radzyńskiego, spisany był 11 czerwca 1870 r., a podpisany przez prezesa F. Wismontta 4 lipca 1870 r. Pięć lat później ksiądz Perzanowski w liście do konsystorza w Lublinie poinformował, że tutejsza parafia pobudowała nowy kościół, sprawiła 5 ołtarzy i prosi o organy z Leśnej Podlaskiej ze skasowanego przez władze carskie kościoła katolickiego. W odpowiedzi ksiądz biskup Baranowski napisał, że będzie można oddać Kąkolewnicy jedną monstrancję, puszkę, kielich i cztery ornaty.

W roku 1878 wykonano parkan okalający kościół. W czasie tych prac zrodził się spór między księdzem, a prezesem dozoru, dotyczący budowy dzwonnicy, zwłaszcza jej lokalizacji. Wismontt chciał, by dzwonnica była wybudowana przed kościołem, natomiast innego zdania był proboszcz, który uważał, że powinna być po prawej stronie kościoła. Spór wygrał proboszcz i dzwonnicę wybudowano według jego sugestii. Obrażony właściciel dóbr Jurki - Wismontt, wybudował sobie kaplicę, gdzie księża odprawiali msze dla niego i jego rodziny. W nowej dzwonnicy umieszczono sygnaturkę.

Kościół został wybudowany na słabym gruncie i ściany zaczęły pękać. Dlatego w celu zabezpieczenia, w roku 1906 dobudowano dwie boczne kaplice długości 10 łokci, szerokości 8 łokci, które przyjęły nazwy od świętych, znajdujących się w ołtarzach: lewa - św. Mikołaja, prawa - św. Antoniego. W tym samym roku położono nowy dach i w miejsce drewnianej podłogi wykonano posadzkę. Trzy lata później odnowiono ołtarze, a w kolejnym roku odbyła się wizytacja księdza biskupa Franciszka Jaczewskiego (17 sierpnia).

Dopiero 27 kwietnia 1919 r. Kąkolewnica została wyniesiona do samodzielnej parafii przez ks. biskupa Henryka Przeździeckiego W 1921 r. odnowiono kościół, a w rok później zakupiono w Warszawie trzy dzwony. Największy - zwany "Filip" - ważył 268 kg, średni - "Dominik " kg, a najmniejszy Gabriel" - 68 kg. Jednak w roku 1941 okupanci dokonali ich kradzieży. Wyżej wymienione dzwony miały grube ścianki, były niskie i nieforemne. Sygnaturkę zaś założono w wieży kościoła.

W tym samym roku zaprzestano chować ciała zmarłych na cmentarzu w Kąkolewnicy Północnej. Podczas parcelacji majątku Rudnik, w roku 1922, wydzielono około 1,5 ha ziemi pod cmentarz najnowszy, na którym do dnia dzisiejszego dokonuje się pochówku zmarłych. Cmentarz otoczono wałem z ziemi i głębokim rowem.

Życie w parafii w okresie międzywojennym toczyło się bez większych niepokojów. Księża prowadzili posługi duszpasterskie i dbali o wygląd kościoła i zabudowań wokół niego.

We wrześniu 1939 r. kościół był jednym z celów bombardowania ze strony Niemców, ale bomba upadła kilkadziesiąt metrów dalej na wschód i nie uszkodziła zabudowań parafialnych. Największą jednak stratą było aresztowanie przez radzyńskie gestapo wikariusza Stefana Kozaka. 14 maja 1939 r. otrzymał święcenia kapłańskie i rozpoczął swoją posługę w Komarówce Podlskiej. Do Kąkolewnicy przybył 1 października 1940 r. Pracując w obu parafiach był związany z podziemiem niepodległościowym, co było przyczyną jego aresztowania. Za swoją wspaniałą postawę księdza patrioty zapłacił najwyższą cenę, jaką jest życie, został rozstrzelany 17 czerwca 1942 roku.

W 1949 roku na pierwszych Targach Poznańskich parafianie zakupili trzy dzwony. Największy nazwano "Jezus", średni - "Maryja", a najmniejszy - "Józef. Dzwony te umocował w dzwonnicy ówczesny kowal Władysław Daniluk z uczniem Kazimierzem Jędruchniewiczem i stolarzem Aleksandrem Pociopą oraz jego zięciem Stanisławem Capem. Chrzest dzwonów odbył się 25 marca 1949 r.

Więcej informacji oraz źródło tu: Link

O keszu: 

Kesz został zainstalowany spontanicznie wraz z IrminaF oraz Inikarą, podczas wesela odbywającego się w Kąkolewnicy. Jest to mikromagnetyk na kordach w bardzo intuicyjnym miejscu. 

Pamiętaj aby zachować dyskrecję!