Wioski mają to do siebie, że historyczne obiekty często zlokalizowane były blisko siebie. Nie inaczej jest w Mozowie (Mosau), gdzie na takie 3 w 1 (a dawniej nawet 4 w 1, bo obok był wjazd na teren pałacowy) składają się: Kościół św. Józefa, pozostałości pomnika wojennego oraz budynek dawnej szkoły, obecnie przekształcony na mieszkalny - wszystkie możecie zobaczyć na poniższej pocztówce z 1933 roku:

Kościół św. Józefa Oblubieńca zbudowany został pod koniec XIX wieku. Mimo że architektonicznie nie wyróżnia się jakimiś szczególnie wartościowymi rozwiązaniami to świątynia w stylu neogotyckim jest dzisiaj zdecydowanie najbardziej okazałym budynkiem we wsi. Pełni rolę kościoła filialnego parafii św. Stanisława Kostki w Sulechowie.

Tuż obok już przed wojną funkcjonowała miejscowa szkoła, która również po 1945 roku przez dłuższy czas pełniła taką samą funkcję (do dzisiaj na frontowej ścianie wyraźnie widać ślady w miejscu, gdzie przymocowane było godło i nazwa placówki). W końcu jednak uznano, iż dalsze jej utrzymanie nie ma finansowego sensu, dzieciaki przypisano do sulechowskich szkół, a obiekt przekształcono w budynek mieszkalny.

No i w końcu mamy klasyczny przedwojenny element lubuskich wsi, czyli pomnik wojenny. A właściwie to co z niego zostało. Jego historia jest o tyle ciekawe, że z reguły obiekty, które nie miały szczęścia i były niszczone w powojennych akcjach "walki z niemieckością" ginęły na dobre. W tym przypadku było jednak inaczej, gdyż w sierpniu 2006 roku podczas prac ziemnych na jednej z posesji we wsi nieoczekiwanie ukazał się nieźle zachowany fragment postumentu pomnika. Obiekt, na którym wciąż widać napisy poświęcone wojnie prusko-francuskiej z lat 1870-1871 oraz mozowskim ofiarom I wojny światowej (miał być też poświęcony wojnom napoleońskim z lat 1813-1815, ale napisów na ten temat nie dostrzegłem), ustawiono tuż obok terenu kościoła (dosłownie parę metrów od oryginalnej lokalizacji) i... pozostawiono samemu sobie. Nie ma przy nim żadnej tablicy wyjaśniającej co to jest (podejrzewam, że nawet miejscowi mieliby problem, żeby to odgadnąć), a sam postument częściowo zapadł się w nieutwardzoną glebę.

Keszyk jest prościutki. Miałem pomysł na coś innego, ale... lokalsi szybko wybili mi go z głowy, uważnie wypatrując z okolicznych okien co to za obcy podjechał rowerem pod ich kościół. Ostatecznie padło więc na znienawidzonego klasycznego nanomagnetyka w miejscu, gdzie teoretycznie nikt z okien nie powinien was zobaczyć, ale, jak to przy wioskowych poszukiwaniach w tak ważnej dla miejscowych lokalizacji, oczy dookoła głowy ;)