Na mocy traktatu wersalskiego Niemcy nie mogły budować nowych umocnień i fortyfikacji. Jednakże kontrola ze strony Aliantów stopniowo słabła i począwszy od 1934 r. zaczęły powstawać nowe umocnienia na granicy z Polską. W 1937 r., już po rozpoczęciu budowy Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego (Festungsfront im Oder-Warthe Bogen) w X Wydziale Fortyfikacyjnym OKH (Oberkommando des Heeres czyli niemieckim Naczelnym Dowództwie Wojsk Lądowych) zatwierdzono plan budowy przygranicznych umocnień polowych. Zdecydowano się na wybudowanie jedynie 10-15% stanowisk bojowych, pozostałe miały być wzniesione dopiero po ogłoszeniu mobilizacji. Miało to uzasadnienie ekonomiczne, obiekty ziemne i drewniano-ziemne wymagałyby stałej konserwacji i kontroli na znacznym obszarze.

Pozycję Trzcielską wyznaczono na osi północ-południe w odległości do 10 km od ówczesnej granicy polsko-niemieckiej. Umocnienia miały długość około 95 km i stanowiły linię spinającą rzeki Noteć i Odrę a tym samym fortyfikacje Wału Pomorskiego z Linią Środkowej Odry. Ich strukturę tworzyła sieć konstrukcji ziemnych i drewniano-ziemnych (okopy, transzeje, rowy dobiegowe, stanowiska ckm-ów, armat ppanc i moździerzy) oraz rowy przeciwczołgowe, nieliczne schrony betonowe i konstrukcje hydrotechniczne. Przebieg linii umocnień opierał się o następujące miejscowości lub ich okolice: Gościm, Lubiatów, Wiejce, Korbielewo, Stryszki, Zielomyśl, Pszczew, Rybojady, Trzciel, Zbąszyń, Kargowa, Klenica. (dane Wikipedia)

Regelbau D-5

W okolicy skrzyżowania drogi Trzciel-Pszczew z drogą gruntową do Siercza oraz mostu na rzece Obrze, zlokalizowano niemiecki posterunek graniczny Grenzschutz. Miejsce to było o tyle ważne, iż stanowiło jedyną przeprawę przez rzekę pomiędzy Trzcielem a Polickiem. W związku z powyższym posterunek graniczny i okoliczne umocnienia polowe postanowiono wzmocnić stałym punktem oporu w postaci schronu bojowego Regelbau D-5 MG Schartenstand („Heinrichstand”). Aby zwiększyć zasięg znajdującego się w schronie karabinu maszynowego, izbę bojową umieszczono nie jak zazwyczaj na poziomie gruntu, a na wysokości około 2-3 metrów. Poprawiało to znacznie pole ostrzału obrońców, ale jednocześnie zwiększało szanse przeciwnika na zlokalizowanie i zniszczenie punktu oporu. W tym celu, stanowisko wkomponowano w jeden z budynków placówki Grantzschutz, maskując go zabudową z cegły oraz spadzistym dachem pokrytym dachówką. Najprawdopodobniej obiekt wyposażono również w drewnianą okiennicę maskującą z zewnątrz otwór strzelnicy. Dzięki takiemu zabiegowi obsada mogła prowadzić skuteczny ostrzał skrzyżowania dróg oraz przeprawy przez Obrę jednocześnie unikając zbyt szybkiego wyeliminowania z walki. Dodatkowo w sąsiedztwie mostu, wybudowano jaz o konstrukcji kozłowo-iglicowej, który w razie potrzeby miał spiętrzyć rzekę Obrę i podnieść lustro wody jeziora Rybojadło utrudniając przedostanie się na drugi brzeg. Tak utworzony punkt oporu, oparty o przeszkody terenowe i wzmocniony rowami strzeleckimi, mógł prowadzić skuteczną obronę.

Schron składał się z jednej izby bojowej dla karabinu maszynowego MG08, bądź rzadziej MG34. Karabin umieszczono na lawecie fortecznej 08, posadowionej na betonowej ławie. W późniejszym okresie laweta uniwersalna mocowana była za pomocą trzpienia bezpośrednio do płyty pancernej. Pojedynczą strzelnicę, przystosowaną do prowadzenia ognia czołowego i ostrzeliwania przedpola, wzmocniono płytą pancerną 422P01 i zaopatrzono w profil antyrykoszetowy. Zgodnie z niemiecką klasyfikacją odporności, schron prezentował odporność D, tj. grubość ścian oraz stropu nie przekraczała 30 cm i dawała osłonę przed odłamkami oraz ogniem broni ręcznej. Dla zwiększenia odporności, obiekty tego typu w większości przypadków obsypywano ziemią, tworząc na jego bokach skarpy. Załogę schronu stanowiło do 5 żołnierzy obsługi.

SKRZYNKA:

Pet w miejscu spojlerowym - poniżej poziomu gruntu. Proszę o chowanie pojemnika w to miejsce, z którego został podjęty, aby nie wpadł zbyt głęboko.