ZAMOŚĆ- rzeźba Srebronia - Geocaching Opencaching Polska

Biorąc pod uwagę bujną i płodną wyobraźnię Leśmiana w Zamościu może za jakiś czas powstać galeria fantastycznych bohaterów z utworów poety. Bajdała, Znikomek, Srebroń, Zmierzchun, Śnigrobek, Dusiołek i wiele innych - wymieniać można byłoby długo.

W tym roku w Hetmańskim Grodzie pojawi się zupełnie nowa postać, stworzona przez fantazję poety. Będzie to Srebroń. Autorem rzeźby jest Bartłomiej Sęczawa, zaś jej fundatorem Rotary Club Zamość. . W trakcie wydarzenia utwór Leśmiana "Srebroń" czytał Michał Dudziński. Wydarzenie będzie częścią tegorocznej edycji Zamojskiej Ulicy Poetyckiej.

Poniżej publikujemy utwór Leśmiana zatytułowany "Srebroń".

Nastała noc, spragniona wymian
Mroku na dreszcze w półśnie rosy.
Dąb bałwochwalczo wierzy w Tymian,
We wpływ Tymianu na niebiosy.

Światła na trawie mrą pokotem -
Śmierć świateł wzrusza leśne knieje.
Północ przedawnia się pod płotem,
A płot - przyszłością gwiazd srebrnieje.

Gdzie jest bezdroże ? A gdzie - droga ?
Gdzie - dech po śmierci ? Ból - po zgonie?
Więc nie ma tchu i nie ma Boga ?
I nie ma nic - a księżyc płonie?

Księżyc to - wioska ogromniasta,
Gdzie ciszę ciuła brat mój - Srebroń,
Co siebie własnym snem przerasta,
Więc mu istnienia w srebrze - nie broń!

To - niepoprawny Istnieniowiec!
Poeta! Znawca mgły i wina.
Nadskakujący snom - manowiec,
Wieczności śpiewna krzątanina.

W sieć rymów łowi srebrne myszy,
I srebrny chwast i srebrną jabłoń -
I rzuca strzępy srebrnej ciszy
Na księżycową błoń czy prabłoń...

"Śmierci! - powiada - Mrok nas słyszy!
Nie śmiej się w niebo i nie błaznuj!" -
I rzuca strzępy modrej ciszy
Na księżycowy znój czy praznój...

"Jam ten - powiada - co mgłą dyszy
I wie, że Bóg to - łza i zamieć!" -
I rzuca strzępy złotej ciszy
Na księżycową miedź czy pramiedź...

Pełno tam dolin, wzgórz, bajorów,
Modrych rozwiśleń i udniestrzeń,
I niby scena bez aktorów,
Rozpacza pusta w świetle przestrzeń.

I szepce Srebroń w dal znikomą:
"Nie samym światłem mrok się żywi -
Wszyscy jesteśmy nieszczęśliwi,
Lecz po co srebrnieć? - Nie wiadomo...

Nim śmierć w źdźbło mroku przeistoczy
Pomysł mych łez - i zarys ducha -
Niech mi gwiazdami spyla oczy
Nicości złota rozsypucha!" -

I gdy tak mówi - nicość właśnie
Kłami połyska - zła i szczera -
I jeszcze jedna gwiazda gaśnie -
I jeszcze jeden Bóg umiera.

Skrzyneczka - pojemnik z magnesem, po przekątnej stronie ulicy.

Powodzenia.