Kęszyca stanowiła pierwotnie jednowioskową parafię. Pierwszy kościół został ufundowany przez biskupów lubuskich już w XIII lub w 1 poł. XIV wieku. Na początku XV wieku plebanem w Kęszycy był niejaki Tomasz, a w 1415 r. Piotr; w owym czasie plebania uposażona była w łan roli, staw, dwie łąki i meszne.

XV. wieczne przekazy wymieniają kolejnych plebanów: Andrzeja *1458r.), Jakub (1460 r.), Wawrzyniec (1567 r.), Mikołaj Pośrodek ( 1468 r.), Stanisław (1486 r.). Wg rejestru kontrbucji kleru z 1540 r. pleban w Kęszycy płacił 12 groszy; na plebani był też kościelny i służący.

W 1 połowie XVI wieku ostatni pleban kęszycki Bartłomiej przeniósł się do Rokitna, zaś kościół – łącznie z filią w Nietoperku – przejęli protestanci. Odzyskany po 1603 r. był już tylko filią parafii katolickiej w Międzyrzeczu. Lustracja Braneckiego z 1640 r. odnotowała:
„Wieś Kęsice należy do starostwa międzyrzeckiego, odległa jest o pół mili od miasta Międzyrzecza. W niej znajduje się kościół od dawna z drzewa wystawiony i szkudłami świeżo pokryty. Patronem kościoła jest św. Marcin”.

Kościół był konsekrowany, o czym świadczą krzyże (zacheuszki) widoczne na ścianach. Ołtarz główny nosi wezwanie Najświętszej Marii Panny i posiadał polichromową rzeźbę św. Marcina.

Ołtarz boczny był pod wezwaniem św. Anny; cyborium określano jako bardzo stare, wycięte z drewna i umieszczone po prawej stronie ołtarza. W kościele odnotowano jeszcze nową ambonę i chrzcielnicę oraz stary mszał.

Uposażenie kościoła składało się z 3 kątów owsianych (blisko drogi do Piesek) oraz 1 zagrodnika. Przy kościele usytuowana była plebania, w której mieszkali komendarze (wikariusze), uważani przez mieszkańców za plebanów – m.in. prowadzili księgi metrykalne. Na mocy zezwolenia króla Władysława IV z 12.04.1641 r. kościół w Kęszycy został inkorporowany – wraz z filia w Nietoperku – do kościoła szpitalnego i prepozytury św. Mikołaja w Międzyrzeczu. Wg wizytacji Libowicza z lat 1724 – 1725 kościół określono jako cały z drewna, bardzo stary i bez ozdób, choć na ścianach widoczne były ślady pierwotnych malowideł. Wymieniono też dwa obrazy: św. Anny (św. Anny Samotrzeć) i św. Jana Chrzciciela. Ambona uległa częściowemu zniszczeniu, a Najświętszego Sakramentu nie przechowywano w kościele z obawy przed złodziejami.

W miejsce wyżej opisywanego kościoła Franciszek Woliński (archidiakon śremski i proboszcz międzyrzecki) wystawił w 1728 r. nową świątynię o konstrukcji ryglowej; w zakrystii znajdowała się drewniana tablica fundacyjna. Obiekt ten opisywała wizytacja Gliszczyńskiego z 1779 r.: ”Kościół ten był wzniesiony z muru pruskiego, nakryty stropem z desek. Ambona była stara, bez ozdób, chór drewniany, organy nowe, trzy ołtarze. Dach pokryty był gontem, na dachu wieżyczka. Stara wieża w ruinie. Ogrodzenie było kamienne„. W 1796 r. zabrano kościołowi beneficje; w owym czasie wieś liczyła ok. 700 mieszkańców, z czego 1/3 stanowili katolicy.

Od 1801 r. Kęszyca ponownie została filią kościoła parafialnego w Międzyrzeczu. W 1860 r. świątynia poddana została restauracji. W 1886 r. dobudowano od zachodu murowana wieżę; z tego roku pochodzi inwentarz, sporządzony przez ks. Radeckiego, z którego dowiadujemy się, że ”… kościół był stary i groził zawaleniem, miał jednak wieżę z cegły. W zakrystii przechowywano złotą monstrancję, złoty kielich, 8 ornatów, 2 kapy, 3 mszały, 4 chorągwie oraz organy. Na wieży były trzy dzwony. Kula na wieży była wyzłocona„. W owym czasie wieś liczyła 588 mieszkańców, z czego tylko 207 było katolikami. Inwentarz Kohtego z końca XIX wieku tak opisuje zabytkowe elementy wyposażenia kościoła: monstrancja – późnogotycka, srebrno złocona, o wysokości 48 cm, stopa w kształcie gotyckiej wieży flankowanej przez wimpregi; nad puszką napis: ”Discibut Jhesus et discipuli ejus cum eo et„; – dzwon z 1581 r. (poewangelicki), o średnicy 71 cm, z inskrypcją: ”Verbum domini monet in aeternum„ (reformacyjne hasło: „Słowo Pańskie trwa na wieki”).

W 1928 r. przeprowadzono gruntowny remont kościoła. Prezbiterium zostało wymalowane przez niejakiego Wronke, który ozdobił je symbolami siedmiu sakramentów; rząd zapłacił za te prace 5 tys. Marek. Do kościoła wstawiono drugi ołtarz, przywieziony z rozebranego kościoła w Nietoperku.

Po 1945 r. kościół z Kęszycy nadal należał do parafii św. Jana w Międzyrzeczu; w 1962 r. został przyłączony do parafii św. Mikołaja w Kaławie. Prawdopodobnie w latach 70. otynkowano na nowo elewację. W 1994 r. wymieniono pokrycie dachowe, zastępując grubą i skorodowaną dachówkę karpiówkę nową dachówką zakładkową.

Żródło: https://miedzyrzecz.biz/miejscowosci/keszyca/

O keszu:

W miejscu tym miało być coś większego i ciekawszego, jednak nie wyszło i jest klasyczny mikrus, taki w sam raz na +1 do statystyk.  Kesza szukaj w niskim słupku po prawej stronie drogi, patrząc w kierunku Międzyrzecza.