Kościół Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Golubiu wzniesiono na przełomie XIII i XIV wieku z cegły w stylu gotyckim z użyciem zendrówki, prawdopodobnie w dwóch etapach. Najpierw powstało prezbiterium, a nieco później około połowy XIV wieku, nawa z drewnianym sufitem oraz potężna wieża obronna o szerokości niespełna 9 m. W wewnątrz wieży znajduje się dzwon ufundowany w 1623 r. przez króla Zygmunta III, brata starościny golubskiej, mieszkanki golubskiego zamku Anny Wazówny. Wieża stanowiąca dobry punkt widokowy, udostępniona jest do zwiedzania.
Wyposażenie kościoła pochodzi z okresu baroku, chociaż występują w nim też elementy gotyckie, renesansowe i neogotyckie. W ciągu wieków świątynia była niszczona na skutek pożarów, ograbiana z wyposażenia przez najeźdźców i odbudowywana. Obecny kształt kościół uzyskał w XIX w.
Kościół usytuowano w centralnej części miasta Golubia, mieszczącego się w zakolu rzeki Drwęcy. Świątynia oddalona była o około 100 metrów na południe od rynku, a prostokątną działkę na której ją umieszczono otoczono murem. Po stronie południowej jeden blok zabudowy oddzielał kościół od miejskich obwarowań.