OPIS MIEJSCA:

Zasadnicza budowa pozycji nastąpiła po dojściu do władzy Hitlera – intensywne prace prowadzono w latach 1934-1936. Obawy niemieckich planistów wzbudzała szeroka przerwa pomiędzy lewym skrzydłem OWB a początkiem Pozycji Pomorskiej, leżącym dopiero u ujścia Drawy. Luka zachęcała przeciwnika do sforsowania Noteci i odcięcia Pomorza uderzeniem po najkrótszej trasie na Szczecin. Wobec tego w 1937 r. przedłużono prawe skrzydło pozycji wzdłuż Noteci i Warty do Gorzowa Wlkp., co spowodowało wzrost długości ufortyfikowanej linii do 220 km. Lewe skrzydło pozycji miało być zbudowane dopiero w przypadku realnego zagrożenia wojną, tzn. po ogłoszeniu mobilizacji. Odcinek od jez. Bobięcińskie Wlk., przez Kępice i Sławno do Bałtyku przy Ustce, wobec minimalnego zagrożenia atakiem, wystarczyło umocnić tylko urządzeniami fortyfikacji polowej o krótkim czasie budowy. Łańcuch schronów żelbetowych wykonany w czasie pokoju w istocie stanowił tylko szkielet pozycji. Do walki wymagał on uzupełnienia takimi samymi urządzeniami, które utworzyć miały odcinek mobilizacyjny. Dla nich zamierzano zgromadzić w czasie pokoju zapas materiałów, zdeponowanych w magazynach rozlokowanych wzdłuż pozycji. W celu lepszego zabezpieczenia Pomorza przed penetracją wroga, w latach 1937-1938 zaplanowano budowę kilku odcinków lekkich fortyfikacji polowych ze schronami betonowymi lub żelbetowymi, wysuniętych pod samą granicę. Spośród nich najważniejszy był odcinek umocnień osłaniający węzeł komunikacyjny w Pile, który jednocześnie zamykał wejście do wałeckiego korytarza operacyjnego. Jako jedyny powstał w 1939 r., w ramach przygotowań do agresji na Polskę.  Z powodu ograniczeń finansowych, do wybuchu II wojny światowej Pozycja Pomorska uzyskała postać oszczędnościową, nie do końca zgodną z pierwotnymi planami. Według niemieckiej klasyfikacji była to zasadniczo tzw. wzmocniona fortyfikacja polowa. Jednak siła i konstrukcja tychże fortyfikacji były bardzo zróżnicowane z uwagi na różne etapy budowy oraz dopasowywanie odcinkami do zmiennych, naturalnych warunków obronnych terenu. Tam gdzie teren nie pozwalał na celny ostrzał pozycji artylerią i jednocześnie utrudniał rozwinięcie większych sił piechoty, budowle miały odporność na trafienia pociskami tylko armaty polowej kalibru 75 mm. W miejscach sprzyjających naporowi przeciwnika stosowano odporność konstrukcji na pociski haubicy polowej kalibru 150 mm. Podstawowym obiektem był żelbetowy schron bojowy dla jednego karabinu maszynowego, rzadko dwóch, ze strzelnicą w ścianie z płyty pancernej. W miejscach przewidywanej aktywności przeciwnika, dodawano pomieszczenie mieszkalne dla drużyny piechoty, ewentualnie służyły do tego oddzielne schrony bierne. Postawiono też niewielką liczbę schronów biernych z ukryciem dla polowej armaty ppanc. Uzupełnieniem były stanowiska dla obserwatorów broni piechoty i artylerii, połączone z ww. schronami albo czasami stojące samodzielnie. Stanowiska bywały odkryte, lub też osłonięte pancerzem. Należy dodać, że schrony były przygotowane do funkcjonowania przy skażeniu pola walki bojowymi środkami chemicznymi. Pomieszczenia bojowe nie były hermetyczne ze względu na obecność strzelnic i otworów obserwacyjnych, toteż obsługi karabinów maszynowych i obserwatorzy musieli być wyposażeni w indywidualne środki ochrony przeciwchemiczne. Jako jedyna na wschodzie Niemiec, Pozycja Pomorska została uzupełniona obiektami o charakterze fortyfikacji stałej. W miejscach szczególnie zagrożonych atakiem, tzn. w korytarzach operacyjnych oraz przy szlakach komunikacyjnych ułatwiających obejście ich silnej obrony (rejon Str. Osieczna, Strzaliny, Wałcz, Nadarzyce, Śmiadowo, Szczecinek) postawiono schrony bojowe wytrzymałe na uderzenia pocisków kalibru 210 mm. Były wśród nich budowle unikalne. Do rozwiązań przyjętych dla OWB nawiązywała grupa warowna wybudowana w latach 1936-1937 na Górze Wisielczej koło Strzalin. Składała się z dwóch bloków wejściowych oraz z kilkukondygnacyjnych bloków bojowych i obserwacyjnych połączonych tunelami z podziemnymi koszarami. Powstało szereg kanałów pełniących rolę przeszkód przeciw piechocie i czołgom, a także zbudowano kilka potężnych jazów na rzekach, wzdłuż których poprowadzono czoło pozycji. Ogromny, wieloczłonowy jaz na Noteci postawiony w latach 1937-1938 koło Drezdenka, był największym niemieckim fortecznym obiektem hydrotechnicznym na Wschodzie.

OPIS SKRZYNKI:

Szukaj na drzewku obok.