TABLICA nr 5

Tomasz Groński
GOLIAT
Pruski żandarm - symbol pruskiego państwa.

Wtim sã kòmùdno zrobiło w jizbie, a Marcjanna krziknãła i sã przeżegnała:
– W jimiã Òjca i Sëna, i Dëcha Swiãtégò!
Ale jô nick nie widzôł i ni mógł sã doznac przëczënë ji ùrzasu. Wnetk jednak miôł jem sã dobrac. – Òdemkłë sã dwiérze i wlazło nico dużégò jak òpòka. Nie przeżegnało sã swiãconą wòdą ani nie pòchwałëło Pana Bòga, chòc wëzdrzało jak człowiek. Wszëtkò na nim szklëło: i skòrznie wësoczé, i gùzë na wapnu, i czôpk na głowie. A czej jem sã temù przëzdrzôł ùwôżnie, tej jem widzôł, że mô głowã jak wãbòruszk, pas kòle brzëcha i dużi miecz przë pasu.
Terô jô sã dobrôł i rzekł jem do swòji dësze:
– To je Gòliat, jak òn je òpisóny w Pismach. A Pón Bóg cë gò zesëłô, żebës z nim sã bił.
(…)
– Të skwarkò! Të strãkù bòbù! Żebës të nie bëło taczé głupé, to bës të nëkało za dzesątą górã. Na kògòż të swòjã rãkã pòdnôszôsz? Zdrzë na òrzła, co gò na szołmie noszã! Jô jem prawą rãką Króla Jegòmòscë!
Ale jô òdrzekł:
– Jô jem jak Dawid, ricerzã Bòga. A të jes le miechã pełnym łoju i nôrzãdzã krziwdë. Pòj le sa! Bò chòc të do mie na kòniu i z mieczã, to jô ce rozcygnã na zemi jak sëtégò wieprza!
Nie wiém, czë òn mòjã gôdkã dobrze rozmiôł, czë nié. Alem to widzôł, że òn wëjął pòmału zeza pasa szklącą strzelbã, pògrozył mie nią i rzekł:
– Żelë të jes jakô pòczwara abò ùkôzka lasowô, abò téż i przegrzecha, co żôłnérzowi jidze na òczë w pòlu i w lese, bë jemù òdwôżné serce zmiãkczëc, to biôj do piekła, gdze cë twòje dodóm! Ale żelë të jes le knôpã òbdzartim i bòsym, jak jô ce widzã, to wej ùstąp sã, bò strzélã w cebie jak w psa szôlonégò.
Aleksander Majkowski, Żëcé i przigòdë Remùsa, Zrzeszenie Kaszubsko- Pomorskie, Gdańsk 2012, s. 33-35.

Nagle w izbie zrobiło się mroczno, Marcjanna krzyknęła i przeżegnała się:
- W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!
Ja niczego nie widziałem i nie mogłem zrozumieć przyczyny jej przestrachu. Wkrótce jednak miałem ją pojąć. Otworzyły się drzwi i weszło coś dużego jak skała. Nie przeżegnało się to święconą wodą ani nie pochwaliło Pana Boga, chociaż wyglądało na człowieka. Wszystko na nim błyszczało: i wysokie buty, i guziki na kapocie, i czapa na głowie. A kiedy przyjrzałem się uważnie, zobaczyłem, że głowę ma jak wiadro, pas wokół brzucha i duży miecz przy pasie.
Teraz już pojąłem i powiedziałem do swej duszy:
- To jest Goliat. Tak jest przedstawiony w Pismach. Pan Bóg ci go zsyła, żebyś z nim się bił. (…)
- Ty skwarko! Ty bobi strąku! Gdybyś nie był taki głupi, tobyś uciekał za dziesiątą górę. Na kogóż ty swoją rękę podnosisz? Spójrz na orła, którego mam na hełmie. Ja jestem prawą ręką Króla Jegomości! Ale ja odpowiedziałem:
- Ja jestem, jak Dawid, rycerzem Boga. A ty jesteś tylko workiem pełnym łoju i narzędziem krzywdy. Chodź no tu! Bo chociaż ty do mnie na koniu i z mieczem, ja ciebie rozciągnę na ziemi jak grubego wieprza!
Nie wiem, czy moją mowę dobrze rozumiał czy nie. Ale widziałem, jak powoli zza pasa wyjmował błyszczącą strzelbę; pogroził nią i powiedział:
- Jeśli jesteś jakąś poczwarą albo leśnym mamidłem, albo też pokusą, co w polu i w lesie nawiedza żołnierza, by mu odważne serce osłabić, to leć do piekła gdzie jest twoje miejsce. Ale jeśli jesteś tylko chłopakiem obdartym i bosym, jak cię tu widzę, to zaraz zejdź z drogi, bo strzelę w ciebie jak we wściekłego psa!

Aleksander Majkowski, Życie i przygody Remusa, tłum. Lech Bądkowski, Oficyna Czec & Wydawnictwo Region, Kartuzy - Gdynia 2009, s. 91 - 96.