TABLICA nr 2
Krzysztof Grzejszczak
MARCJANNA
Służąca u gospodarza Zabłockiego, mająca posłuch u wszystkich – sama pani jej słuchała. „Dobre kobiecisko” i choć lubiła łajać i nie jedną warząchew połamała na plecach Remusa, to zawsze ubolewała nad jego losem.
„Czej jem béł òdrosłi òd zemi tak, jiżem mógł sygnąc kòniowi do ògòna, nalôzł jem sã na służbie ù gbùra Zôbłocczégò na Lëpsczich Pùstkach. Tam mie kôzelë pasac dobëtk. A jô pôsôł gò z pòmòcą psa Gniotë, chtëren procëm pôsaniô miôł wiãcy rozëmù, niże jô. Nasz pón béł srodze òstri a parobcë gò sã bòjelë. Le Marcjanna, chëczowô, nie bòjała sã nikògò na pùstkòwiu, bò òd dłudżich lat tam służëła. Pani sama ji słëchała. (…)
Dobré to bëło kòbiécëskò, chòc lubiło wadzëc i niejeden rôz mie w skórã nasolëło. Ale litowało sã nade mną, chòc mie nijak zle nie bëło, taczima słowama:
– A jakòż të sã, knôpie, z biédą ùpòrajisz i z lëchima lëdzama, czedë cë nawetk mòwë nie ùżëcził Pón Bóg litoscëwi!”
Aleksander Majkowski, Żëcé i przigòdë Remùsa, Zrzeszenie Kaszubsko- Pomorskie, Gdańsk 2012, s 18.
„Kiedy od ziemi odrosłem na tyle, że mogłem koniowi sięgnąć do ogona, znalazłem się w służbie u gospodarza Zabłockiego na Lipińskich Pustkach. Tam kazali mi pasać bydło. I pasałem je z pomocą psa Gnioty, który o pasaniu więcej wiedział niż ja. Nasz pan był bardzo surowy i parobcy bali się go. Tylko Marcjanna, służąca, nie bała się nikogo na pustkowiu, bo służyła tam od długich lat. Słuchała jej sama pani. (…)
Dobre to było kobiecisko, chociaż lubiła łajać i nieraz wsoliła mi rzetelnie. Ale litowała się nade mną, chociaż wcale nie było mi źle, takimi słowami:
- Jakże ty, chłopcze, poradzisz sobie z biedą i ze złymi ludźmi, skoro nawet mowy nie użyczył Ci Pan Bóg litościwy?”
Aleksander Majkowski, Życie i przygody Remusa, tłum. Lech Bądkowski, Oficyna Czec & Wydawnictwo Region, Kartuzy - Gdynia 2009, s. 31 - 33.