Wieś Rzeplin nadana w r. 1403 Prandocie z Wysokiej przez Ziemowita IV, księcia mazowieckiego i bełskiego. Nadanie zostało potwierdzone w r. 1409. W ciągu w. XVI-XVIII własność Lipskich herbu Grabie, pod koniec w. XIX Komarnickich, w r. 1890 Fiodora Bielińskiego, na pocz. w. XIX Rakowskich.

Parafia rzymskokatolicka erygowana 7 I 1403 r., uposażona przez rodzinę Prandotów, później dotację zwiększyli właściciele tutejszych majątków, Lipscy (z tej rodziny pochodził w w. XVII bp krakowski Andrzej Lipski). Granicami swoimi obejmowała dość duży obszar, należał bowiem do niej teren obecnej parafii Żulice i część parafii Nowosiółki. Do końca XVIII w. parafia należała do diecezji chełmskiej i wchodziła w skład dekanatu Bełz, natomiast w XIX w. wszła w skład dekanatu tyszowieckiego, potem tomaszowskiego, jeszcze raz tyszowieckiego, obecnie tarnoszyńskiego. W II połowie XVI w., przez pewien czas byli w Rzeplinie kalwini. Do w. XIX spora część ludności była obrządku greckokatolickiego. Posiadali oni swoje kościoły w: Rzeplinie, Posadowie, Radkowie i Łachowcach, które po kasacie unii zostały zamienione na cerkwie prawosławne.

Ciężkim okresem dla katolickiej społeczności tutejszej parafii była II wojna światowa. Złożyły się na to akcje eksterminacyjne okupanta niemieckiego oraz działalność band UPA. Krwawo zapisała się w pamięci Wielkanoc - 9 IV 1944 r., kiedy to zginęły dziesiątki Polaków (w Rzeplinie 21, Radkowie 20, Telatynie 21, Żulicach 12, Rokitnie 2, Łachowcach 40). W latach 1954-1963 na terenie parafii pracowały 3 siostry felicjanki. Od lipca do września 1950 r. proboszczem parafii był ks. Edmund Ilcewicz, późniejszy bp pomocniczy lubelski.

Drewniany kościół parafialny, wówczas pw. śś. Jana Chrzciciela, Stanisława bpa i Katarzyny, ufundowali i uposażyli przed r. 1403: Prandota z Wysokiej, właściciel Rzeplina, Paweł z Radzanowa, chorąży płocki, właściciel Tarnoszyna i Ulhówka, Benedykt, właściciel Przewodowa i części Wasylowa, Jan, właściciel Posadowa i Rokitna oraz Jan, właściciel części Wasylowa. W 2. poł. w. XVI był w posiadaniu arian, przekazany ok. r. 1600 katolikom przez czterech braci Lipskich. Wg wizytacji z 1603 r. drewniany; wg protokołów wizytacyjnych z r. 1637 konsekrowany w r. 1603; nowy drewniany, po spaleniu poprzedniego, wystawiony w r. 1640 przez Jana Lipskiego, archidiakona chełmskiego, został konsekrowany w r. 1641; kolejny drewniany wystawiony 1721, staraniem gromady oraz plebana Jana Venturi i wikarego Mariana Żerosławskiego.
Obecny wzniesiony w latach: 1797-1798, staraniem dziekana tyszowieckiego Michała Siekierzyńskiego, konsekrowany przez bpa przemyskiego Antoniego Gołaszewskiego w r. 1798. Odnawiany przed 1930 r. Częściowo spalony 9 IV 1944 r. przez UPA. Odbudowany w latach 1951-1952. Wyposażenie wnętrza kościoła pochodzi ze świątyni w Bełzie. Remonty trwały w latach: 1948-1954 oraz 1964-1969 (dach, okna, tynki zewnętrzne, malowanie wnętrza). Kościół orientowany, barokowy, murowany z cegły, otynkowany. Jednonawowy. Nawa prostokątna, czteroprzęsłowa; prezbiterium węższe, o wydatnie zaokrąglonych narożach, przy nim od pn. i pd. czworoboczne zakrystie. Pod nawą krypty.

Skzryneczka - pojemnik z magnesem, przed kościołem. 

Po lewej stronie wejścia od drogi.

Powodzenia.