Maciej Ignacy Mielżyński, pseud. „Nowina-Doliwa” (ur. 13 października 1869 w Chobienicach, zm. 9 stycznia 1944 w Wiedniu) – hrabia, podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, polski działacz narodowy w Wielkopolsce i na Górnym Śląsku. Naczelny wódz III powstania śląskiego, współzałożyciel Stronnictwa Polskiego na Górnym Śląsku.
21 grudnia 1913 roku zastrzelił zdradzającą go żonę Felicję z Potockich oraz jej siostrzeńca i kochanka – hr. Alfreda Miączyńskiego. Sąd go uniewinnił jako że działał w obronie honoru. To były piękne czasy.
Maciej Mielżyński w 1909 roku zaczął interesować się sprawami górnośląskimi, politycznie związał się z endecją. Kupił też wydawnictwo Karola Miarki seniora w Mikołowie. I wojnę światową spędził w szeregach armii niemieckiej. W 1920 roku wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu majora. W styczniu 1921 został oddelegowany na Górny Śląsk (już jako podpułkownik kawalerii). Początkowo zastępca dowódcy, a od kwietnia 1921 roku dowódca tajnej organizacji wojskowej Dowództwo Obrony Plebiscytu (DOP). W chwili wybuchu III powstania śląskiego DOP został przekształcony w Naczelną Komendę Wojsk Powstańczych, a Mielżyński stanął na czele III powstania śląskiego. O wybuchu III powstania śląskiego, zadecydowali wojskowi związani z II Oddziałem Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Decyzję taką podjął szef "dwójki" i wiceminister ppłk Bogusław Miedziński, za przyzwoleniem Piłsudskiego. 31 maja 1921 roku został odwołany z zajmowanego stanowiska i pod koniec 1921 roku przeniesiony w stan spoczynku. W 1924 roku był oficerem pospolitego ruszenia kawalerii 5 pułku ułanów w Ostrołęce, w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1927 roku objął majątek ziemski Gołębiewko pod Tczewem, na Pomorzu Gdańskim, gdzie przebywał do 1939 roku.