Początki osadnictwa w Książu Małym sięgają 1300 r. p.n.e, w okresu rozwoju kultury łużyckiej. Najprawdopodobniej tereny te w późniejszym czasie weszły w skład tzw. Państwa Wiślan i mogły być chrystianizowane już ok. X w.
Najstarszy zapis o kościele w Książu Małym pochodzi z rejestrów świętopietrza z 1325 r. W kronice Jana Długosza z 1475 r. znajduje się już opis kościoła i okolicy. Kronikarz wymienił nazwiska patronów świątyni i dziedziców okolicznych miejscowości. W latach 1565-1583 kościół przeszedł w ręce protestantów i zamieniony został na zbór kalwiński. Jednak bpowi Piotrowi Myszkowskiemu udało się odzyskać świątynię dla katolików. Konsekrował ją bp Mikołaj Oborski w 1670 r.
Dobrze zachowany barokowy wystrój świątyni to dzieło wybitnego krakowskiego snycerza Jerzego Hankinsa. Mistrza sprowadził do Książa Małego ówczesny proboszcz – ks. Jan Maruchowicz. Jego staraniem kościół został rozbudowany i odrestaurowany w 1710 r. Hankins jest autorem pięknego ołtarza głównego oraz dwóch ołtarzy bocznych. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem przyozdobiony sukienkami.
W 1991 r., z racji wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce, ołtarze poddano gruntownej konserwacji i renowacji. W świątyni znajduje się pochodzący z 1621 r. krucyfiks, który pierwotnie był w najstarszej części kościoła – w kruchcie. Po konserwacji został przeniesiony do kościoła i zawieszony nad wejściem. Zachowały się również inne starsze elementy – kamienny portal, pierwotne antepedium, epitafia fundatorów i darczyńców kościoła. Jedno z nich - najcenniejsze i unikatowe wykonane przez Hankinsa dla ks. Maruchowicza - znajduje się przy wejściu do zakrystii. Tego typu epitafia są jedynie dwa w Polsce.
Keszyk przy parkingu w stosownym maskowaniu. Nisko. Uważaj na autochtonów w oknach.