Koszary w Jarocinie - Na jarocińskim Tumidaju prace budowlane rozpoczęto w 1912 roku. Już w 1914 roku oddano do użytku pierwsze budynki koszarowe – wybuchła wojna i w Jarocinie pojawił się pruski batalion zapasowy 46 pułku piechoty – Infanterie – Regiment Graf Kirchbach (1. Niederschlesisches) nr. 46. Do 1916 roku wykończono resztę zabudowań. Około godziny drugiej w nocy z piątku na sobotę 8/9 listopada 1918 roku w jarocińskich koszarach wybuchła rewolucja. Bunt rozpoczęli żołnierze 3 kompani, ci którzy odmówili wyjazdy na front. Wśród spiskowców byli Polacy, a takze zbuntowani żołnierze niemieccy. Wtedy zdecydowaną akcję podjął sierżant Bronisław Kirchner - “Kameraden wir mussen so machen, dass iht ins Feld niht geht!” krzyknął do zgromadzonych żołnierzy. Dalsze wydarzenia potoczyły się bardzo szybko, zajęto wartownię, magazyn broni I wypuszczono aresztantów. Duży entuzjazm wśród żołnierzy wywołała informacja o abdykacji cesarza Niemiec Wilhelma II i o zawieszeniu broni, kończącym wojnę. W Jarocinie w dniu 11 listopada zwołano wiec wszystkich mundurowych z garnizonu. Wkrótce utworzono oddział polskich żołnierzy, którym kierował B. Kirchner. Pełnili oni odwachy na dworcu, parowozowni, przy mostach kolejowych i w innych ważnych punktach miasta. Do koszar, na wieść o organizowaniu się wojska polskiego, zaczęli masowo zgłaszać się ochotnicy. Wobec ciągłego ich napływu, utworzono biuro werbunkowe. Z końcem listopada, na prośbę działaczy „Jedności”, komendę nad polską jednostką objął oficer Zbigniew Ostroróg-Gorzeński z Tarzec (mianowany później przez sztab główny dowódcą VI Okręgu Wojskowego z siedzibą w Jarocinie). W chwili wybuchu powstania 27 grudnia 1918 r. oddział jarociński liczył już ok. 600 mundurowych. Oficjalne przejęcie przez Polaków władzy w mieście miało miejsce 1 stycznia 1919 r. Odbyła się wówczas na rynku podniosła uroczystość z defiladą wojskową. Na ratuszu wywieszono polski sztandar.

Batalion jarociński, cechujący się karnością i zdyscyplinowaniem, gotowy był do skutecznego działania na polu walki. Dobrze wyposażeni żołnierze skierowani zostali w pierwszych dniach stycznia 1919r. do rozbrojenia silnych garnizonów w Ostrowie Wielkopolskim oraz w Krotoszynie. Uczestniczyli również w zajęciu Zdun. W pobliskim Cieszkowie dowództwo jarocińskie zawarło ze sztabem wojsk pruskich umowę graniczną. Dnia 4 stycznia Dowództwo Główne skierowało część oddziału jarocińskiego pod komendą B. Kirchnera do Nakła, na front północny. Wkrótce stoczył on zwycięską bitwę pod Mroczą, podczas której zginął Feliks Łabędzki – pierwszy poległy powstaniec z ziemi jarocińskiej. Następnie oddział wziął jeszcze udział w ataku na Ślesin, a po zdobyciu tej wsi powrócił do macierzystych koszar.

W garnizonie jarocińskim formowano tymczasem nowe, regularne kompanie. Dowódcą pierwszej z nich został Jan Klarzyński (w zastępstwie Feliks Nadolski), drugiej – Jan Karolczak, trzeciej – Stanisław Krystofiak, czwartej – Franciszek Nowak, a piątej – Stanisław Błażejewski. Całością dowodził B. Kirchner. Jarocińskie kompanie zwano latającymi, ze względu na udział ich żołnierzy w walkach w różnych częściach Wielkopolski. Do najważniejszych zadań oddziałów powstańczych frontu północnego, oprócz tych wspomnianych już wyżej, należały natarcie na Szubin oraz obrona Rynarzewa. Walki kompanii jarocińskich na froncie zachodnim polegały na obsadzeniu i utrzymaniu strategicznych punktów w okolicy Zbąszynia, choć kluczowa próba zdobycia tej miejscowości skończyła się niepowodzeniem powstańców. Odcinek leszczyński wspierały dwie jarocińskie kompanie, niejednokrotnie zwalczając silne patrole niemieckie. Działania na froncie południowym skupiały się wokół opanowania Rawicza. Jarociniacy brali tu m.in. udział w zdobyciu Sarnowy i Sarnówki oraz w obronie Miejskiej Górki. Uczestniczyli również w nieudanej akcji zajęcia Zdun."

...zaczęło się  w Jarocinie - Andrzej Gogulski Jarocin 2013r.