Ogród dworski – eklektyczny, zachowujący regularny układ wcześniejszego folwarku, powstały prawdopodobnie w I połowie XIX w., a na początku XX w. przebudowany i powiększony

Położenie obiektu: na płaskim terenie, wśród lasów i pól, przy drodze ze Skrybicz i Pasynek do Zabłudowa

Józefowo było początkowo niewielkim folwarkiem, powstałym w 1832 r. po zakupie części dóbr zabłudowskich przez Karpowicza i jego żonę Karolinę z Sidorowiczów (ur. 7 listopada 1804 r., zm. 16 października 1860 r.), w związku z konieczną budowy nowego folwarku obsługującego tę część dóbr. Później Józefowo pozostawało w rękach ich syna „porucznika, od inżynierów” Wacława Aleksego Karpowicza (ur. w 1821 r., zm. 28 kwietnia 1880 r.), ożenionego z Aliną Sakowiczówną (ur. w 1834 r., zm. 11 stycznia 1895 r.). Właściciele ci mieszkali w Białostoczku (zob. Białostoczek), a w skład dóbr wchodził jeszcze folwark w Skrybiczach, czyli w Bogdańcu. 

Folwark w Józefowie otrzymał prostą, bardzo tradycyjną kompozycję przestrzenną, składającą się z zabudowań otaczających prostokątny dziedziniec, z prostokątnego sadu podzielonego na 4 kwatery otoczone szpalerami drzew i krzewów oraz z kwaterowego ogrodu warzywnego, położonego na północ od zabudowań, a na zachód od sadu. Od zachodu, południa i wschodu granicami tej kompozycji biegły drogi jezdne, a od północy sąsiadował z nią las. Na wschód od sadu (za drogą) wykopano wśród pól kolistą sadzawkę.

Po rodzicach, przed 1886 r. odziedziczył własność Józef Karol Marian Karpowicz (ur. 11 listopada 1858 r., zm. 6 maja 1923 r.), ożeniony z Zofią Smorczewską. Po 1887, a przed 1893 r. przenieśli się oni z Białostoczku do Józefowa. W 1894 r. wdowa po Wacławie Karpowiczu, Alina z Sakowiczów (córka Dionizego) zrzekła się swych wdowich praw do majątku Białostoczek, który stał się wyłączną własnością jej drugiego syna – Jana Karpowicza.

Za czasów Józefa Karpowicza Józefowo zostało przebudowane. Zachowano regularny układ istniejącego ogrodu, ale dodano kolisty podjazd położony na wschód od dworu, który stał przy dziedzińcu na zamknięciu jednej z osi sadu. Podjazd i dwór otoczono drzewami i krzewami ozdobnymi, a pomiędzy warzywnikiem, sadem i lasem posadzono aleję świerkową. Inną aleję posadzono wzdłuż drogi z Bogdańca. Las przekształcono w park leśny budując drogi spacerowe oraz dosadzając drzew i krzewów różnych gatunków. W parku ustawiono kapliczkę i w 1910 r. kamień upamiętniający bitwę pod Grunwaldem. Eklektyczna kompozycja parku stanowiła połączenie elementów regularnych i swobodnych. Do regularnych należała prosta aleja świerkowa poprowadzona po przekątnej parku. Odchodziły od niej drogi spacerowe – proste i kręte, wiodące do kapliczki, kamienia pamiątkowego i miejsc wypoczynkowych. W tej fazie rozwoju kompozycji zajmowała ona obszar o powierzchni około 5,5 ha.

Józef Karol Marian Karpowicz podzielił w 1921 r. majątek pomiędzy swoich dwóch synów, Bogdana (ur. w 1900 r., zm. po 1937 r.), który wziął Bogdaniec oraz Wacława (ur. 28 marca 1893 r.), który otrzymał folwark Józefowo.

Po 1935 r. Józefowo zostało rozparcelowane. Przy centrum dóbr pozostawiono tylko 42 ha gruntów, toteż dawna siedziba dworska podupadła i stała się jednym z większych gospodarstw chłopskich. Park i ogrody użytkowe zostały już przed 1939 r. zaniedbane, a w czasie II wojny światowej uległy dalszej dewastacji. Zrujnowane zostały zabudowania dworskie, usunięto wiele drzew z parku i innych części założenia oraz kamień pamiątkowy (który przeniesiono do zagrody chłopskiej w Łupnikach, gdzie posłużył jako stopień przy wejściu do chałupy). Pozostawiony bez opieki park zdziczał i zamienił się w las, a wreszcie część lasu wycięto zamieniając tym samym fragmenty dawnego parku w pola uprawne.

Po wojnie rozebrane budynki dworskie zastąpiono nowymi, a większość zachowanych do tego czasu starych drzew usunięto. Do lat 80. XX w. z dawnej kompozycji przetrwały tylko: budynek dawnej mleczarni, część sadu, zarośnięta sadzawka, nieliczne stare drzewa rosnące przy dziedzińcu i wokół warzywnika, resztki krzewów przed dworem i ślady dróg ogrodowych. Regularny układ pierwotnej kompozycji pozostawał nadal czytelny dzięki istniejącym nadal drogom dojazdowym i szpalerom młodych drzew wyrosłych z samosiewów i odrostów korzeniowych na miejscu starych szpalerów. Ogółem rosło tu w tym czasie zaledwie 12 gatunków drzew i krzewów, ale tylko 18 starych drzew (lip, klonów, jesionów i świerków). Większość z nich posadzona została około połowy XIX w. lub w II połowie tego stulecia. Jedynie świerki pochodziły z początku XX w. Szczątki ogrodu nie odgrywały już w krajobrazie żadnej szczególnej roli, a nawet trudno je było odnaleźć wśród okolicznych lasów i kolonijnej zabudowy wiejskiej.