Świątynię w Prandocinie wzniesiono na początku XII w. Jej fundatorem był wielki możnowładca Prandota Stary — protoplasta rodu Odrowążów. Pierwsza wzmianka w dokumentach pochodzi z 1222 r. jako własność cystersów z Mogiły, budowla pełniła wówczas funkcję obronną.
Kościół, wzniesiony z niezwykle starannie ozdobionych ciosów piaskowca (jedynie XV-wieczne prezbiterium jest ceglane) robi niezwykłe wrażenie. Mury świątyni oraz mury wieży obiega ciągły fryz arkadkowy – znak rozpoznawczy tej świątyni. Bogate i różnorodne są detale architektoniczne. W motywach dekoracyjnych wykorzystano głównie plecionkę z trzech sznurów. W arkadach okien dostrzec można plecionkę miękką i bardzo plastyczną.
Budowla Jest jednonawowa, z przepięknym chórem, nad którym wzniesiono wieżę z malowniczymi, kolumnowymi przeźroczami. Wewnątrz kościoła znajduje się wiele detali romańskich z XII w. oraz ślady polichromii. Pionowe i poziome podziały architektoniczne z zewnątrz, jak i dekoracja wnętrza są w dalszym ciągu czytelne.
Obiekt jest jednym z piękniejszych zabytków architektury romańskiej w Polsce. W połączeniu ze świetnym stanem budowli, która w zasadzie nie uległa zmianom, czyni go tym bardziej cennym w skali ogólnopolskiej.
Przy kościele znajduje się drewniana dzwonnica z XIX wieku.
Warto zboczyć nieco w prawo z szosy E7 Kraków—Miechów, by zobaczyć ten wyjątkowo piękny i cenny zabytek.
Wnętrze kościoła dostępne w godzinach nabożeństw, kruchta kościoła otwarta przez cały dzień.
Kesz: umieszczony przy dzwonnicy - dostępny od strony cmętarza
Nie pytaj o reaktywacje lub serwis - zrób nie będę miał przetensji.