Wieś Węgrowo. W dawnych dokumentach spotykamy nazwy: Weygir, Weigor, Wegir, a w języku niemieckim Wangerau. Od 1466 r. spotykamy nazwy: Węgrowo Polskie i Niemieckie. Wg dokumentów z 1386 r. dobra węgrowskie należały do komturstwa pokrzywieńskiego, gdzie w tym czasie urzędował komtur Baldwin von Falkenhofen. W I połowie XV w. wieś liczyła 26 włók, z czego płacono do zamku po 3 wiardunki od włóki.

W 1512 r. król Polski Zygmunt I Stary nadał dobra podkomorzemu chełmińskiemu Ludwikowi Mortęskiemu. Wg lustracji z 1565 r. na terenie wioski była karczma, 4 zagrodników, 1 rzemieślnik, którzy zasiedlali 4 włóki ziemi.

W 1570 r. folwark stanowił własność królewską. W XVI w. liczne choroby i zarazy wyludniły Węgrowo jak i inne miejscowości. Zachodziła konieczność nowego zasiedlenia. W 1625 r. w Węgrowie osiedliło się 8 mennonitów, którzy wydzierżawili ziemię na 40 lat. Czynsz płacili 30 groszy od morgi.

Na przełomie XVII i XVIII w. wyodrębniły się trzy osady we wsi i tak: Węgrowo Niemieckie, Węgrowo Polskie i Folwark. Jednakże nazwy te nie miały wpływu na pochodzenie osadników. Wg lustracji starostwa z 1765 r. Węgrowo Polskie obejmowało teren południowy wsi, gdzie mieszkało 3 czynszowników: Jerzy Mathaeus, Henryk Wolschlaeger i Kornelius Kabus, którzy płacili razem 54 floreny. Poza tym mieszkało tu 10 ogrodników, trzymających 2 konie i 2 krowy każdy. Czynszu nie płacili, tylko byli najemnikami zamku pokrzywieńskiego.

W Węgrowie Niemieckim mieszkało 4 włościan: Michał Jeschke, Jerzy Fritz, Krystian Janke i Henryk Unrau, którzy za 4 włóki ziemi uprawnej płacili razem 40 florenów czynszu. Zamieszkiwali północne rejony wsi. Uwłaszczenie włościan nastąpiło w 1829 r., kiedy otrzymali na własność 7 włók i 10 mórg roli.

Folwark starościński w 1765 r. obejmował 36 włók i 10 morgów, przynoszących 200 florenów rocznie dochodu. W 1780 r. folwark trafił w prywatne ręce Jerzego Schroedera, który płacił 317 talarów i 60 groszy czynszu. W 1811 r. miasto Grudziądz dokonało transakcji, kupując folwark za 7000 talarów i jeszcze w tym samym roku odsprzedało posiadłość wójtowi Holdegerowi.       

Lustracja z 1885 r. podaje, że Węgrowo Polskie: obejmowało 26 ha gruntu, z 18 domami i 89 mieszkańcami. Szkoła ewangelicka była na miejscu.

Węgrowo Niemieckie: miało obszar 152 ha, w tym 110 ha ziemi ornej, z 86 mieszkańcami w 10 domostwach.

Folwark miał obszar 778 ha, w tym 632 ha ziemi ornej. W części dworskiej stało 16 domów zamieszkałych przez 223 osoby. W folwarku była również gorzelnia. Stacja kolejowa oddalona 6 km, była w Grudziądzu. Także tam była poczta i posterunek policji. Folwark należał do parafii katolickiej w Okoninie a ewangelickiej w Piaskach.

W 1910 r. całość wsi Węgrowa obejmowała 958 ha, z 308 mieszkańcami. Natomiast areał folwarczny został uszczuplony do 272 ha na rzecz wsi. Folwarkiem zawiadywał Erich Temme aż do 1945 r. W 1931 r. do Węgrowa przyłączono wieś Gać i część obszaru dworskiego pokrzywieńskiego i miał on powierzchnię 1184,3 ha z 553 mieszkańcami.

W wyniku reformy rolnej w 1945 r. – obszar folwarku został przejęty przez Państwowe Nieruchomości Ziemskie.

Należy zaznaczyć, że przy trakcie, za Szpitalem Rejonowym mieści się punkt zasilania energetycznego dla miasta Grudziądza i okolicy, powstały w 1973 r. a zmodernizowany w 1990 r. Natomiast po lewej strony szosy, w stronę lasu, mieści się schronisko dla zwierząt dobrze prosperujące. W 1998 r. dzięki nadzorowi archeologicznemu przy budowie wodociągu, odkryto w Węgrowie cmentarzysko kultury wielbarskiej z okresu wpływów rzymskich z II i III wieku nowej ery, w którym znajduje się 40 grobów z ceramiką i ozdobami. Natomiast w parku po byłym majątku istnieje skupisko pięknych drzew, m. in. 3 dębów, 2 buków, niemych świadków historii Węgrowa.

Niestety bardzo niewiele zachowało się z folwarku. Ludzie wszystko niszczą!