Łucznica to mała wieś w gminie Pilawa, położona nad strugą Bełch, przy starym leśnym trakcie z Osiecka do Garwolina. Dawna wieś królewska notowana w 1567r. Nazwa wywodzi się od półkolistego kształtu albo od "ługu" - bagna, mokradła.
Niewiele wiadomo o wczesnych dziejach miejscowości, prócz tego, że była wsią królewską, w wyniku rozbiorów przeszła do skarbu państwa zaborcy. W XVIIIw. we wsi istniała huta szkła oraz liczne smolarnie zajmujące się m.in. wypalaniem potażu. Władze Księstwa Warszawskiego w 1808 r. podarowały starostwo osieckie księciu Józefowi Poniatowskiemu, jako nagrodę za jego wojenne zasługi. Książę odsprzedał ziemie rodzinie Potockich. Potoccy w 1840 r. wybudowali w Łucznicy dwór myśliwski dla służby leśnej klucza osieckiego.W latach 1863-64 okoliczne lasy stanowiły schronienie dla oddziałów partyzanckich. Podczas drugiej wojny światowej mieściła się tu komórka AK, a okolice były miejscem zrzutów spadochronowych dla Polskiego Państwa Podziemnego.
Alfred Potocki przekazał przed II Wojną Światową majątek na cele społeczne. Po wojnie znajdowała się w dworku szkoła. W 1982 roku obiekt przejął resort kultury. Rok później wpisano go do rejestru zabytków. Nieremontowany stopniowo popadał w ruinę, aż zajęła się nim pani Zofia Bisiak, realizując w Łucznicy swoje marzenie o plenerach dla artystów.
Odremontowano dwór, powstał mini hotel a przede wszystkim powstawały kolejne pracownie najpierw ceramiczna, batiku, malarska, fotograficzna. Później – witrażu, tkaniny, wikliniarska, stolarska, tkacka, zabawki edukacyjnej. W zakresie tych form twórczości prowadzone są tu warsztaty i kursy.
Dworek jest siedzibą Stowarzyszenia Akademia Łucznica prowadzącego działalność w zakresie upowszechniania wiedzy o sztuce i kulturze oraz propagowania różnorodnych form rękodzieła artystycznego.
Więcej o działalności Stowarzyszenia można przeczytać tutaj
Wokół dworku znajdują się resztki niewielkiego prostokątnego parku. Wśród starych drzew stoi wspaniały kilkusetletni dąb szypułkowy, o pięknie uformowanej koronie. Reliktem dawnej epoki jest również dębowo – akacjowa aleja, która prowadzi do pobliskiego lasu.
Aleja ta znajduje się już poza terenem ośrodka. W niej umieszczona jest skrzynka