Kesz to mały zakręcany pojemnik tylko z logbookiem w środku, dlatego ważne żeby zabrać ze sobą coś do pisania. Ukryty jest w odległości kilku metrów od punktu docelowego. Miejsce ukrycia nie sąsiaduje bezpośrednio z zakładem karnym ze względu na funkcjonariuszy (mugoli) stacjonujących na kogutach. Jednak kesz jest ukryty na tyle niedaleko, że można zobaczyć obiekt. Do podjęcia kesza może być niezbędna sprawność fizyczna, ewentualnie pomysłowość.

Zakład Karny w Wołowie jest zakładem karnym typu zamkniętego przeznaczonym dla recydywistów penitencjarnych z oddziałami dla skazanych odbywających karę pozbawienia wolności po raz pierwszy w warunkach zakładu karnego typu zamkniętego oraz skazanych recydywistów penitencjarnych, odbywających karę pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego typu półotwartego.

Pojemność Zakładu Karnego w Wołowie wynosi 1046 miejsc w 260 celach mieszkalnych. Ponadto w Oddziale Tymczasowego Zakwaterowania Skazanych w Ośrodku Szkoleniowo-Wypoczynkowym Zakładu Karnego w Wołowie może przebywać 20 osadzonych.

W Zakładzie Karnym w Wołowie funkcjonuje oddział terapeutyczny dla skazanych z niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi lub upośledzonych umysłowo – recydywistów penitencjarnych, odbywających karę pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego typu zamkniętego. Ponadto w jednostce znajduje się oddział dla osadzonych stwarzających poważne zagrożenie społeczne lub poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu, w którym mogą przebywać skazani (również młodociani), zakwalifikowani do kategorii skazanych, o których mowa w art. 88 § 3 k.k.w. oraz tymczasowo aresztowani, zakwalifikowani do kategorii osadzonych, o których mowa w art. 212a § 1 k.k.

Wołowska jednostka penitencjarna jest usytuowana w zachodniej częsci miasta Wołów, przy ul. Więziennej 6, w pobliżu magistrali kolejowej Wrocław - Zielona Góra oraz drogi wojewódzkiej nr 340.

Historia wołowskiego więzienia sięga swoimi korzeniami ostatniej dekady XIX wieku. Jej budowę, trwającą blisko 3 lata, rozpoczęto wiosną 1892 r. Kompleks budynków więziennych wzniesiono przy drodze z Wołowa do Ścinawy, na terenie ówczesnej Polskiej Wsi (Polnischdorf). W dniu 1 października 1895 r. zleceniodawca przedsięwzięcia - Pruskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych - przekazało obiekt do użytku. Konieczność uruchomienia na tym terenie nowego więzienia, o systemie celkowym, wynikała z istniejącego przeciążenia dawnego więzienia pomocniczego.

Projekt budowlany przygotowany został przez Ministerstwo Robót Publicznych. Jego szkic wykonał Okręgowy Inspektor Budowlany radca budowlany Anton Baumgart (członek Bau-Commissionsrath in München), przy wsparciu Architekta Rządowego Kitschlera. Nadzór budowlany objął Tajny Radca Budowlany Beyer z Wrocławia, Krajowy Inspektor Budowlany (późniejszy profesor Technische Hochschule Hannover) Wilhelm Schleyer (1853-1936) oraz Architekt Rządowy Kitschler. Ponadto w realizacji projektu okresowo brał czynny udział Krajowy Inspektor Budowlany Ramdohr i Architekt Rządowy Rosenbaum.

Dla realizacji przedsięwzięcia zakupiono blisko 11 ha gruntów, z czego ok. 5,8 ha zostało przeznaczone pod budynki i budowle. Resztę stanowiły grunty orne wykorzystywane przez instytucję w celach gospodarczych oraz przez więźniów.

Nowowybudowany kompleks więzienny składał się z czterokondygnacyjnego, wzniesionego na planie krzyża, budynku głównego dla 564 więźniów, jednokondygnacyjnego szpitala przeznaczonego dla 10 pacjentów, budynku bramowego oraz szeregu budynków gospodarczych, pomocniczych, a także mieszkalnych dla personelu.

Trzy skrzydła budynku głównego (A, B, C) mieściły przede wszystkim cele jednoosobowe i izolacyjne oraz pomieszczenia dla dozorców, szkołę, łaźnie, umywalnie, kotłownie i pomieszczenie gospodarcze. Czwarte skrzydło (D) poza celami odrębnego przeznaczenia zawierało pomieszczenia administracyjno-biurowe, socjalne i gospodarcze, małą bibliotekę oraz kościół z zakrystią. Cele odrębnego przeznaczenia stanowiły cele izolacyjne, przejściowe i dla porządkowych oraz karcery. Na pomieszczenia administracyjno-biurowe i socjalne składały się biura dla dyrektora, inspektora, zatrudnieniowca, księgowego, kwatermistrza, duchownych (katolickiego i ewangelickiego) oraz ewidencji, a ponadto sekretariat, sala konferencyjna, kasa, poczekalnia, pokoje przyjęć i przesłuchań oraz łaźnia, toalety i umywalnie dla personelu. Szpital, poza pięcioma salami chorych, dysponował dyżurką lekarską, celą izolacyjną i kuchnią pomocniczą.

Budynek bramowy, obok dyżurki dozorcy, posiadał pomieszczenia biurowe oraz cztery mieszkania dla starszego dozorcy, dozorcy, kwatermistrza i konserwatora.

Zaplecze gospodarcze więzienia obejmowało budynek kuchni wraz z magazynami, piekarnią, pralnią, suszarnią i maglem oraz składy magazynowe (w tym opału) i gospodarcze (obory, stajnie i chlewnie), kostnicę, a także platformę wagową.

Na zewnątrz, w sąsiedztwie murów więziennych, wzniesiono willę dla dyrektora, trzy budynki mieszkalne z przeznaczeniem dla wyższego personelu (2 inspektorów, 1 nauczyciela, 1 duchownego i 2 sekretarek) oraz dwanaście budynków mieszkalnych dla 24 dozorców. W projekcie znalazł się ponadto nigdy nie wybudowany dom dla 2 nauczycieli.

Wszystkie budynki i budowle wykonano z cegły wypalanej. Koszty posadowienia budynku głównego wyniosły 658 000 marek, zaś budynku bramowego, gospodarczego, szpitalnego i mieszkalnych 330 900 marek. Nakłady na obiekty pomocnicze (magazyny, składy, obiekty pomocnicze), ogrodzenie, instalację wodno-kanalizacyjną itp. pochłonęły kwotę 311 100 marek. Zakup działki budowlanej kosztował 32 615 marek, a wyposażenia wewnętrznego (szacunkowo) 71 500 marek. Całkowita wartość inwestycji zamknęła się w sumie 1 404 000 marek, co w efekcie przełożyło się na koszt 1 metra sześciennego kubatury budynków na poziomie 12,70 marek, zabudowań gospodarczych (przeciętnie) 11,95 marek, a jednego miejsca dla więźnia około 2 490 marek. O niezwykłej skali tego przedsięwzięcia świadczy niezawodnie przytoczona poniżej wzmianka w publikowanym przez pruskie Ministerstwo Robót Publicznych Biuletynie Urzędu Budownictwa z 22 lutego 1896 r. 

Prawdopodobnie pierwszym naczelnikiem Strafanstalt Wohlau został von Bütow, którego w 1899 roku zmienił na stanowisku Carl Finkelnburg. Następnie jednostką zarządzał  Georg Loebe Hülsberg - późniejszy dyrektor Strafanstalt Kassel-Wehlheiden oraz berlińskiego więzienia Moabit. W dniu 1 kwietnia 1907 r. Hülsberga zastąpił na tym stanowisku dr. jur. Walther Leonhard - uprzedni dyrektor Strafanstalt Kassel-Wehlheiden. W latach trzydziestych XX w. więzieniem kierowali kolejno dr. jur. Steinecke oraz Willy Pfotenhauer - uczestnik Berlińskiego Kongresu Penitencjarnego w 1935 r.

Od momentu wybudowania do końca drugiej wojny światowej wołowskie więzienie ugruntowało sobie pozycję jednego z najcięższych w Niemczech. W tamtych czasach panował w nim ostry rygor i było ono pilnie strzeżone – w systemie ochrony zewnętrznej wykorzystywano mechaniczne zegary z taśmą, rejestrującą częstotliwość obchodów wachmanów, którzy musieli je systematycznie nakręcać. Jednym z pomocników wachmeistra był późniejszy zbrodniarz z KL Auschwitz-Birkenau: Josef Klehr.

Regulamin obowiązujący więźniów wołowskiego zakładu był bardzo surowy. Przykładowo w okresie pierwszych sześciu miesięcy odbywania kary więzień mógł otrzymać zgodę na widzenie lub kontakt korespondencyjny wyłącznie w nagłych wypadkach. Dopiero po jego upływie mógł uzyskać jedno widzenie co 3 miesiące, a co 6 tygodni napisać i otrzymać list. Otrzymanie listu zawierającego treści nieprzyzwoite lub częściej, niż to wynikało z porządku wewnętrznego, skutkowało jego zwrotem. Korespondencja nieczytelna i widokówki nie były adresatom wydawane. Zabronione również było przesyłanie więźniom pieniędzy, znaczków, wycinków z gazet, zdjęć, pocztówek, żywności, napojów i wyrobów tytoniowych – także w okresie świąt. W odwiedzinach nie mogły ponadto uczestniczyć dzieci poniżej 16 roku życia, a warunkiem rozpatrzenia przez administrację jakiegokolwiek wniosku było dołączenie do niego znaczka na kopertę zwrotną. Szczegółowo został również określony sposób redagowania korespondencji. 

Początkowo, aż do 1924 roku, zakład przeznaczony był dla więźniów karnych i aresztantów skazanych przez sądy okręgu wrocławskiego. W ciągu kolejnych dwóch lat stał się miejscem odosobnienia dla młodocianych. Jednak ze względu na istotny spadek przestępczości nieletnich - w 1926 roku w obiekcie zdolnym pomieścić ponad 500 więźniów przebywało ich zaledwie 188 - powrócono do jego pierwotnego przeznaczenia.

Po dojściu do władzy Adolfa Hitlera w więzieniu karnym w Wołowie odbywali karę niemieccy socjaldemokraci, m.in.: zabójca Horsta Wessela - Albrecht „Ali” Hoehler, a także Bernhard Pischon, Karl Barthel, Paul Löbe i Ernst Grüner.

W dniu 1 kwietnia 1940 r. dokonano ponownej zmiany przeznaczenia jednostki, w efekcie której zaczęto osadzać w niej młodocianych więźniów karnych, nieletnich narodowości polskiej, którzy po ukończeniu 14. roku życia odpowiadali przed sądami jak dorośli, a także odbywających karę obozu karnego, skazanych przez sądy rejonowe w Głogowie, Zgorzelcu, Gubinie, Chociebużu, Zielonej Górze, Pile i Międzyrzeczu, funkcjonujących pod auspicjami ówczesnych obwodów: wrocławskiego, berlińskiego i kwidzyńskiego. Pod koniec 1944 roku do Zakładu Karnego w Wołowie skierowano jeńców z Powstania Warszawskiego, którzy - najprawdopodobniej zgładzeni - zostali bezimiennie pochowani na więziennym cmentarzu na Gancarzu.

W dniu 22 stycznia 1945 r., na polecenie prokuratora generalnego we Wrocławiu, po uprzednim zwolnieniu części więźniów, zakład został ewakuowany do Stollberga via Legnica. Ostatnim naczelnikiem Strafanstalt Wohlau był radca Niedermöler.

Cztery dni po ewakuacji opuszczony obiekt zajęły oddziały Armii Czerwonej. Wkrótce po tym komendant wojenny miasta mjr Naumow przekazał go w administrowanie NKWD (Narodnyj Komissariat Wnutriennych Dieł – Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ZSRR). Wiele wskazuje na to, że w latach 1945-1948 zakład pełnił funkcję obozu filtracyjnego, w którym przetrzymywano przywożonych z terenu całych Niemiec obywateli ZSRR, a wśród nich tzw. własowców – sowieckich żołnierzy, z których utworzono w Wehrmachcie jednostkę dowodzoną przez generała Andrieja Własowa. Wszystkim więźniom postawiono zarzut zdrady ZSRR. Nieliczni uniewinnieni byli odsyłani do Związku Radzieckiego, na większości jednak wykonano wyroki śmierci.

Na przełomie 1948 i 1949 roku, w wyniku zbrodniczej działalności funkcjonariuszy NKWD, jednostka została całkowicie wyludniona, obiekt zaś do czasu przejęcia go przez władze polskie w roku 1953 stał opuszczony. W dniu 16 marca 1957 r. ówczesny Minister Sprawiedliwości Marian Rybicki Zarządzeniem Nr 24/57/CZW utworzył więzienie w Wołowie, które rozpoczęło swoją działalność z dniem 1 kwietnia 1957 roku.

Pierwszym naczelnikiem nowouruchomionego więzienia był kom. Marian Muchalski (01-08-1957 – 01-04-1967), a po nim kolejno kom. Kazimierz Szczepański (01-04-1967 –  01-10-1975), płk Wacław Obolewicz (01-10-1975 – 16-03-1990) oraz późniejszy dyrektor płk Marek Gajos (16-03-1990 – 28-02-2008).

W ciągu swojej dalszej, ponad półwiecznej działalności, Zakład Karny w Wołowie zawsze zajmował istotne miejsce na mapie penitencjarnej Polski. Przez lata rozbudowywany stał się jedną z dziesięciu największych jednostek w kraju.

Na terenie Zakładu prowadzi działalność edukacyjną nowoczesne Centrum Kształcenia Ustawicznego, wyposażone m.in. w pracownię komputerową oraz wysokiej klasy sprzęt audiowizualny. Placówka, w której corocznie pobiera naukę blisko 200 osadzonych, oferuje możliwość kształcenia absolwentom zasadniczych szkół zawodowych w ramach Uzupełniającego Liceum Ogólnokształcącego i Technikum Uzupełniającego w zawodach: technik mechanik – spawalnictwo i technik technologii drewna, a także uzyskania zawodu mechanika-montera maszyn i urządzeń oraz stolarza na poziomie Zasadniczej Szkoły Zawodowej.

W dniu 23 września 2005 r., dzięki staraniom ówczesnego dyrektora płk. Marka Gajosa, jednostce został nadany sztandar ufundowany przez Komitet Inicjatywy Nadania Sztandaru Zakładowi Karnemu w Wołowie, pod przewodnictwem kapelana Zakładu Karnego w Wołowie ks. Stanisława Małysy, w którego skład weszły:

- Państwowe Przedsiębiorstwo Przemysłowo-Montażowe w Wołowie,

- Koło Emerytów i Rencistów przy Zakładzie Karnym w Wołowie,

- Gospodarstwo Pomocnicze przy Zakładzie Karnym w Wołowie (obecnie ZIGB Piast),

- Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej „Razem”,

- Stowarzyszenie „Inicjatywa Samorządowa Razem”,

- Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa przy Zakładzie Karnym w Wołowie.

Aktu wręczenia sztandaru dokonał Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej we Wrocławiu płk Ryszard Godyla.

Przy Zakładzie Karnym w Wołowie funkcjonują dwa przedsiębiorstwa przywięzienne. Pierwsze z nich to Państwowe Przedsiębiorstwo Przemysłowo-Montażowe POMET, w którego obszarze działalności mieści się w szczególności wykonywanie elektrycznych instalacji sygnalizacyjnych, robót ogólnobudowlanych i obróbka mechaniczna elementów metalowych. Przedsiębiorstwo posiada koncesję Nr L-0010/01 wydaną przez MSWiA na prowadzenie działalności usługowej w przedmiocie ochrony osób i mienia realizowanej w formie zabezpieczenia technicznego, a także certyfikat EN ISO 9001-2000 w zakresie projektowania, montażu i serwisu elektronicznych oraz mechanicznych urządzeń i systemów zabezpieczenia osób i mienia.

Drugie – Zachodnia Instytucja Gospodarki Budżetowej PIAST – utworzona na podstawie Zarządzenia Nr 219/10/CZSW Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 listopada 2010 r., powstała w efekcie fuzji i przekształcenia czterech gospodarstw pomocniczych działających przy jednostkach penitencjarnych w Wołowie, Kłodzku, Poznaniu i Rawiczu. W zakresie działalności instytucji mieści się kompleksowe wykonawstwo robót remontowych i budowlanych, produkcja mebli, sprzętu magazynowego i sportowo-rekreacyjnego, galanterii skórzanej i papierniczej, outsourcing i handel, usługi projektowo-kosztorysowe i hotelarsko-gastronomiczne na bazie pozostających do dyspozycji obiektów w Karpaczu, Golinie, Grzybowie i Rawiczu, a także prowadzenie ekologicznego gospodarstwa rolno-hodowlanego.

Ponadto Zakład Karny współpracuje z powołanym do życia w 1989 roku Stowarzyszeniem Ognisko TKKF "RAZEM". Stowarzyszenie to jest największą organizacją sportową na terenie powiatu wołowskiego. W swoich szeregach zrzesza blisko 250 członków, głównie funkcjonariuszy i pracowników zakładu oraz członków ich rodzin. W sześciu sekcjach (piłki nożnej, siatkówki, koszykówki, sportów walki, tenisa stołowego i wędkarstwa) trenuje ponad 80 zawodników i zawodniczek w różnych kategoriach wiekowych. Szczególny nacisk TKKF kładzie na rozwój sportu dziecięcego, młodzieżowego oraz propagowanie zdrowego stylu życia wśród społeczności lokalnej.