Na szczególną uwagę zasługuje znajdujące się obok ruiny mauzoleum założenie rzeżbiarsko-architektoniczne z uszkodzonymi komorami grobowymi w centralnej części z naturalnej wielkości figurą Jezusa na krzyżu z utrąconą prawą nogą.

Poniżej opis miejsca, zaczerpnięty zaczerpnięty z opracowania: Historia i Kultura Ziemi Sławieńskiej.

Cmentarz rodowy rodziny Schlieffenów z murowanym mauzoleum powstał w pierwszej połowie XIX wieku, najprawdopodobniej tuż przed rokiem 1836, kiedy to rozebrano stary kościół i zaistniała konieczność przeniesienia z jego krypty trumien i sarkofagów zmarłych członków rodu. Cmentarz został zlokalizowany na południe od zespołu pałacowo-parkowego, na wzgórzu przy drodze do Witosławia. Pierwotnie założono go na planie kwadratu z umieszczonym pośrodku mauzoleum, zbudowanym według projektu jednego z najwybitniejszych architektów niemieckich – Karla Friedricha Schinkla, twórcy neoklasycyzmu w Prusach. Jest to budowla centralna, dwukondygnacyjna, częściowo zagłębiona w ziemi, wzniesiona z różnorodnego materiału. Część dolną tworzy szeroka i masywna krypta z naturalnego kamienia z wejściem od północy, poprzedzona niewielkim przedsionkiem. Przesklepione wnętrze podzielone jest na komory, w których w odcinkowych niszach umieszczone są piętrowo cynowe, ozdobne trumny. Komory oświetlają lukarny w ścianach bocznych. Drugą kondygnację mauzoleum tworzy ceglana, czworokątna w rzucie kaplica, do której prowadzą lustrzane, potężne kamienne schody zbudowane nad przedsionkiem krypty. Kaplica nakryta dachem dwuspadowym była pierwotnie tynkowana, a jej ściany ozdabiały umieszczone na narożach lizeny i półkoliście zamknięty otwór wejściowy. W krypcie mauzoleum umieszczono cynowe sarkofagi Schlieffenów, przeniesione z krypty grobowej kościoła w Sulechówku. W ciągu XIX wieku wokół mauzoleum dokonywano innych pochówków. Znajduje się tu na przykład prosta płyta zdobiona jedynie motywem krzyża, z nagrobka zmarłego w marcu 1866 roku w wieku 15 lat Carla Krolowa. Za nim, po stronie zachodniej cmentarza rodowego czytelne są ślady innych grobów w otoczeniu ozdobnych krzewów, m.in. mahonii. Naprzeciw nich, po stronie wschodniej, ukryty wśród rozrośniętych krzewówcisa, znajduje się interesujący nagrobek w formie nawiązującej do kompozycji prezbiterium kościoła, pochodzący już z początku XX wieku. Tworzy go rzeźbiarsko-architektoniczne założenie ze sztucznego kamienia, na planie szerokiego prostokąta zamkniętego odcinkowym murem od wschodu. Powierzchnia pola prostokąta jest wyłożona kamiennymi płytami, a prowadzą doń szerokie, niskie schody. Mur złożony z graniastych bloków, stanowiący rodzaj kurtyny, osłania masywny krzyż na wysokim cokole z rozpiętą figurą Ukrzyżowanego Chrystusa naturalnych wymiarów. Na blokach muru umieszczone były inskrypcje, m.in. cytaty z Ewangelii św. Jana. Przed krzyżem, w ziemi, ukryte są ceglane, odcinkowo przesklepione komory grobowe. Obecnie cmentarz rodowy jest bardzo poważnie zniszczony. Zatarte są granice całości. Układ nagrobków przerastają samosiewki i liczne podrosty drzew i krzewów. W największym jednak stopniu zniszczona jest architektura mauzoleum i nagrobki. Spenetrowane są także trumny.

Poniżej: Chrystus bez nogi.