SZKLANA GÓRA

A teraz słuchaj:

Za mrocznym lasem, za zimnym jeziorem bez dna, za górami rozpaczy, za mgielnymi płaskowyżami nicości, tuż za równinami smutku wznosi się Szklana Góra.

Mówią, że postawił ją tysiąc lat temu diabeł. Chciał udowodnić, że w świecie niedoskonałości może postawić coś doskonałego. Kiedy wreszcie ukończył robotę okazało się, że nie może wspiąć się na Szklaną Górę by naurągać Bogu. Wściekły i przegrany wyniósł się spod jej zbocza, lecz góra pozostała.

Inni mówią też, że Szklana Góra to pozostałość dawnej i zapomnianej Wieży, stojącej w centrum Kryształowego Miasta. Żyjący w mieście z kryształu ludzie odkryć mieli sekret nieśmiertelności. Nie wiedzieć czemu w niespełna dziesięć lat pozabijali się nawzajem. Miasto opustoszało i rozpadło się, lecz góra pozostała.

Jeszcze inni twierdzą jeszcze co innego. Podobno Szklaną Górę wzniósł potężny czarnoksiężnik korzystając z mocy skradzionej porwanemu aniołowi. Mag na szczycie Szklanej Góry kazał postawić kamienne więzienie. Praca nad wznoszeniem konstrukcji z wyłowionych, morskich skał trwała pół wieku. Czarnoksiężnik zamierzał zamknąć w więzieniu piękną królewnę i obserwować daremne wysiłki bohaterów zamierzających ją uwolnić. Ale zły mag nie doczekał ukończenia budowy. Zmarł nagle, a więzienie nigdy nie zostało ukończone i rozpadło się z czasem. Robotnicy pozostawieni samopas pouciekali, lecz góra pozostała.

Prawdziwa historia góry jest jednak inna. Nikt nie wie, kto ją postawił. Wiadomo tylko, że stoi tam od dawna, a promienie zachodzącego i wschodzącego słońca przeszywają ją jak pryzmat i barwią na tysiące rozbłysków. Od tego światła można podobno oślepnąć. Wielu już było śmiałków, którzy pragnęli zdobyć szczyt Szklanej Góry lecz, oślepieni, spadali w dół nie pokonawszy nawet połowy drogi.

Szklane zbocze przywołuje jednak wciąż nowych bohaterów. Jedni słyszeli, że na szczycie tej szklanej wieży rośnie krwawiąca róża. Nie można jej zerwać, lecz ktokolwiek skaleczy się o jej kolec i zmiesza swą krew z jej krwią, otrzyma dar: spełni się jego najskrytsze pragnienie. Niestety większość ludzkich pragnień nie jest tym, o czym ludzie myślą.

Inni wierzą, że na szczycie Szklanej Góry znajduje się tron z kruchej kości słoniowej. Ten kto na nim zasiądzie, będzie mógł rządzić całym światem. Niestety, aby utrzymać swą władzę, nie może zejść z tronu. Kto zasiądzie na tronie przekona się szybko, że zimny wiatr wieje na szczycie góry i sypie gęsty śnieg, a w koło nie ma żywej duszy.

Powiadają też, że na szczycie Szklanej Góry skrzy się perłowo Święta Brama. To tam znajduje się wejście do Raju. Wchodzący na górę już w połowie drogi czują zapach miodu zmieszany z delikatnym powiewem wanilii i słyszą śpiewy niebieskich słowików. Rośnie w nich serce na samą myśl o rajskich rozkoszach. Odurza ich aromat soczystych jabłek. Jak na skrzydłach wbiegają na szczyt i pędzą w stronę Bramy. Niestety, Brama jest zawsze zamknięta. Można dotknąć zmarzniętych wrót i można posłuchać odgłosów Nieba. Można nawet poczuć woń od której pęka serce, ale nie można wejść do środka.

Ja sama podeszłam pod Szklaną Górę. Przebyłam mroczny las, pełen zapomnianych duchów nawołujących mnie żałośnie, przebiegłam też stary zarośnięty cmentarz. Przepłynęłam zimne jezioro starą, drewnianą łódką. Z jego mroźnej powierzchni dobiegał odgłos dzwonów dawno zatopionego, przeklętego miasta. Przebrnęłam przez góry rozpaczy, gdzie lodowaty wiatr niemal urwał mi głowę. Niemal zagubiłam się w mgielnych płaskowyżach nicości i niemal zawróciłam z drogi przechodząc przez równiny smutku.

Zmęczona i głodna  dotarłam przed Szklaną Górę. Była noc. Górę ze szkła dostrzec można było jedynie dzięki krzywym odbiciom gwiezdnego nieba w jej przezroczystej powierzchni.

Podbiegłam by jej dotknąć. Była zimna i śliska w dotyku. Tam, gdzie nocne światło księżyca oświetlało jej zbocze, zauważyłam wąskie i strome schodki wyciosane w szkle. Oplątywały całą górę raz wzbijając się stromo, a raz opadając w dół. Nie spodziewałam się takiego ułatwienia.

Pod Szklaną Górą nie byłam sama. Byli tu i inni. Niektórzy z poszukiwaczy rozpalili małe ogniska, ale nikt nie dosiadał się do nikogo. Podróżnicy milczeli, patrząc na górę z lękiem i bojaźnią. Była tak majestatyczna, szklana i zimna, że aż serce zamierało.

Nie dotykałam już góry. Spojrzałam na nią jeszcze i poszłam na stary cmentarz w środku lasu.

Na podstawie : Baśnie ponure /Szklana Góra - Marcin Podlewski

Szklany las, szklana góra, zamek, szklany dach
W oknie Ty - długie włosy, złote w blasku dnia
Czekasz tu aż nadejdzie On i weźmie Cię (tak chcesz)
Tylko w snach grzechu smak poznały usta Twe

I co, i co? Ze szczytu szklanej góry
Gdzie Twój tron
Błękitne oczy wypatrujesz dzień i noc
Kiedy wreszcie przyjdzie On?

Zimne szkło, jak Twe serce kryształowy blask
Warkocz Twój coraz dłuższy czeka na swój czas
Siedzisz tu wspominając swój ostatni sen (czy wiesz)
W dole tam leżą ci co kiedyś chcieli wejść

I co, i co? Ze szczytu szklanej góry 
Gdzie Twój tron
Błękitne oczy wypatrujesz
Przędąc swoją piosnkę rzewną
Wyśniony książę tyle lat nie zjawił się
A Ty, a Ty? Spójrz!
A Ty, a Ty przestałaś piękną być królewną..

Cmentarz w Szklanej Górze

Odkryliśmy go wraz z Rogatym w 2008 roku podczas naszych słynnych wędrówek po ziemi przywidzkiej ( więcej info TU).

Dokładną lokalizację cmentarza wskazał nam jeden z obecnych mieszkańców osady. Przy okazji, opowiedział nam się kilka ciekawych rzeczy na temat historii tej miejscowości. Współcześnie Szklana Góra jest niewielką osadą podlegającą sołectwu w Koziej Górze. Niemniej, przed wojną była to bardzo duża wieś, na tyle duża że już w XIX w. umiejscowiono w niej szkołę (dobrze zachowany ceglany budynek z 1887 roku bodajże). Po wojnie i wymianie ludności, ówczesne władze podjęły decyzje aby w okolicach Szklanej Góry umiejscowić duży poligon, podobno specjalnie dla ćwiczeń wojsk Układu Warszawskiego (tamtejsze wzgórza idealnie się do tego nadawały). W związku z planowaną "inwestycją" wysiedlono prawie wszystkich mieszkańców (z wyjątkiem kilku opornych rodzin). Utworzenie poligonu nigdy nie doszło do skutku, niemniej wsi nigdy ponownie nie zasiedlono. Porzucone domostwa popadły w ruinę lub zostały rozkradzione przez mieszkańców okolicznych osad. Jednymi śladami dawnej świetności tego miejsca są min. wspomniana szkoła i cmentarz ewangelicki. Na cmentarzu nie zachowały się żadne płyty nagrobne (podobno w latach 80 XX w. jeszcze były, z czasem rozkradzione przez okolicznych mieszkańców). Cmentarz otoczony jest dobrze zachowanym kamiennym murem. 

Potem jeszcze w późniejszych latach kilkakrotnie odwiedzałam ów cmentarz.

Bardzo lubię to miejsce oraz okolice. Są przepiękne. Lubię tam przebywać. 

Skraj lasu, gdzie zaczyna się ogrodzeniowy murek z kamieni, jest dla mnie moim ulubionym miejscem. :)

Tu właśnie ukryty został skarb Szklanej Góry.

Szukaj go na poziomie gruntu. Uważaj żebyś nie nadepnął. Wyciągaj ostrożnie.

Wszystkie potrzebne narzędzia do dokonania wpisu masz w komplecie. Hasłem do logu jest materiał, z jakiego jest wykonany logbook.

Dobrze maskuj po sobie.

Dla pierwszych czterech znalazców oraz dla pozostałych - certyfikaty.

POWODZENIA!!!!