Durrës to jedno z najstarszych miast w Europie, zostało założone na wybrzeżu Ilirii w 627 roku p.n.e. przez greckich osadników z Koryntu i Kerkiry. Pierwotnie osada nosiła nazwę Epidamnos (Επίδαμνος).

W 312 roku p.n.e. miasto zostało zdobyte przez Iliryjskiego króla Glaukiasa, a w 229 roku p.n.e. zostało przejęte przez Rzymian, którzy objęli je swoim protektoratem i zmienili jego nazwę na Dyrrachium / Δυρράχιον. Pod panowaniem Rzymian miasto szybko się rozwijało, a w 146 roku p.n.e. rzymski prokonsul Gnaeus Egnatius rozpoczął budowę drogi, która właśnie w Dyrrachium rozpoczynała swój bieg. Via Egnatia (gr. Ἐγνατία Ὁδός), bo tak nazywała się owa droga, prowadziła przez Thessaloniki aż do Bizancjum, miała około 1103 kilometrów i była najważniejszym szlakiem handlowym przecinającym Bałkany, co oczywiście nie pozostało bez wpływu na miasto. Dyrrachium bardzo szybko się rozwija, budowane są wodociągi, kanalizacja i amfiteatr.

W IV wieku n.e. Dyrrachium ucierpiało podczas potężnego trzęsienia ziemi. Zniszczone mury odbudowano i dodatkowo wzmocniono, wskutek czego było to najlepiej ufortyfikowane miasto na zachodnich Bałkanach. Mury wznosiły się na 12 metrów wysokości i były ponoć tak grube, że mogło po nich przejechać czterech konnych jadących obok siebie. Część z tych murów zachowała się do dzisiaj, co można zobaczyć na zdjęciach.

Po podziale Cesarstwa Rzymskiego miasto weszło w skład Cesarstwa Bizantyńskiego. Często atakowane przez barbarzyńców, Ostrogotów i Bułgarów, wielokrotnie przechodziło z rąk do rąk. Panowali tu Frankowie, zakony krzyżackie, Wenecjanie i Serbowie.

W 1466 roku miasto usiłował zdobyć Sułtan Mehmed al-Fatih, ten sam, który w 1453 roku zdobył Konstantynopol. Ostatecznie Durrës zostało zdobyte przez Turków w 1501 roku. Miasto (znane w Imperium Osmańskim jako Dıraç) mocno podupadło i straciło na znaczeniu.

W grudniu 1912 roku, w trakcie pierwszej wojny bałkańskiej, w Londynie zdecydowano o utworzeniu niepodległej Albanii, a 7 marca 1913 roku Durrës zostało pierwszą stolicą nowopowstałego państwa.

Na początku I Wojny Światowej miasto okupowały Włochy, a później Austro-Węgry. Po wojnie, 8 lutego 1920 roku, decyzją rządu tymczasowego stolicę przeniesiono do Tirany. Rozbudowano port i miasto rozwijało się aż do włoskiej inwazji 7 czerwca 1939 roku.

Po wojnie w odbudowie portu znaczny udział mieli Polacy. Komuniści szybko rozbudowywali miasto, tutaj też w 1947 roku rozpoczęto budowę pierwszej w Albanii szerokotorowej linii kolejowej, a na piaszczystych plażach powstały pierwsze ośrodki wypoczynkowe.

Nabardziej rozpoznawalnym zabytkiem jest znajdująca się obok portu wieża wenecka, czyli okrągła baszta wybudowana przez Wenecjan, w której obecnie mieści się sympatyczna i droga restauracja.  Po drodze zobaczymy pozostałości muru z czasów bizantyńskich, który niestety w większości został rozebrany przez Turków. Po przejściu przez bramę dojdziemy do antycznego amfiteatru, który został odkryty dopiero w 1966 roku, gdy jeden z mieszkańców zaczął w ogrodzie kopać studnię. Nagle ziemia się pod nim zapadła, a on wpadł w jeden z korytarzy. Wkrótce zaczęły się zapadać inne budynki i trzeba było ewakuować stąd kilka rodzin.
W efekcie tego przypadku odkryto największy w okolicy, wybudowany w II wieku n.e. amfiteatr, który jest wielokrotnie wspominany w starożytnych źródłach. Owalna budowla miała 120 metrów długości, 20 metrów wysokości i mogła pomieścić 15 tysięcy osób, które pewnie oglądały na tej arenie między innymi walki gladiatorów.

Prace wykopaliskowe nadal trwają. Niestety ze względu na to, że na amfiteatrze nadal stoją domy nie odkopano dotąd całości, ale można zobaczyć trybuny, przespacerować się korytarzami, wyjść na arenę... W jednym z korytarzy można odnaleźć kapliczkę chrześcijańską utworzoną w VI wieku.